107. || Rainbows ||

"Haha, nee maak je daar maar geen zorgen over. Het is van mijn vader, en ik kan het huren voor een heel mooi laag prijsje. Het is alleen, dat ik het huis te groot vind in mijn eentje. En dan kan ik het net zo goed delen, toch?" zei hij vrolijk.
"Moet ik pizza bestellen?" vroeg hij en liep al naar de telefoon. "JAAAAH!" riep ik enthousiast en mijn buik leek het er mee eens te zijn, aan het geknor te horen. Luke belde grijnzend om een pizza te bestellen en ondertussen ging ik naast Justin zitten. Ik moest het hem gewoon vertellen.
"Justin?"
Hij maakte een instemmend geluidje. "Thobias komt naar LA." fluisterde ik en kroop alvast ineen voor als hij in de aanval zou gaan. "WAT?!" schreeuwde hij. Hij leek boos... En dat had ik ook verwacht. Luke draaide zich verward richting ons en ik gebaarde het weg. Hier had hij niks mee te maken. "Waarom?!" siste Justin nu kwaad naar me. "Dat moet je niet aan mij vragen!" riep ik. Justin zuchtte. Hij vroeg nu iets rustiger; "Was hij de persoon die belde?"
"Ja... En daarom sprong ik dus in het zwembad. Dat hielp me rustig te blijven." zei ik half lachend. "Over tien minuten worden de pizza's gebracht." zei Luke en plofte naast ons op de bank.
"Ik heb trouwens een tijd geleden belooft dat een vriend van me hier vanavond logeert, dus die zal ook zo komen." Ik knikte vrolijk. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Ik was benieuwd naar die vriend van hem, geen idee waarom precies. Misschien wou ik gewoon weten of hij net zo creatief was als Luke.
"Kun je ons de kamers laten zien?" stelde Justin vragend voor en stond al op. Luke keek hem volkomen begrijpend aan. Hij wenkte ons mee te lopen. We gingen de trap op en de eerste deur rechts. "Op deze kamer slaap ik." zei hij en zwaaide de deur open. Nieuwsgierig keek ik naar binnen. De kamer was stijlvol, en de muur was weer versierd met graffiti. Het viel me op dat de kamer netjes opgeruimd was. Als wij ook zo netjes moesten zijn, ging dat hoogstwaarschijnlijk voor problemen zorgen.