110. || Rainbows ||

"Ik denk dat het beter is als wij naar bed g-" Justin onderbrak zijn zin met een dikke gaap en ging daarna verder. "-aan, we zijn dood op, toch Niall?" deelde hij mee en keek me vragend aan. Ik knikte. Eigenlijk kon ik nog wel een pizza op, maar slapen was ook wel een goed idee. "Ja is goed, Neem jullie spullen maar mee naar boven." zei Luke en wees op onze spullen. Wij pakten alles en liepen achter Luke aan naar boven. "Hier kun jij slapen Justin, is dat okey? Als je die andere kamer wilt, moet je ruilen met Matthijs of met Niall... Matthijs slaapt in de achterste kamer." Luke keek ons aan, hij wou weten waar Justin zou willen slapen. Ik probeerde mijn geschrokken gezicht te verbergen. Ik wou bij Justin slapen... Maar wist niet of Luke dat zou kunnen accepteren. Dus zei ik niks. Een maand me even inhouden kon ik wel, toch? Vroeger sliep ik toch ook altijd alleen. Ik stelde me gewoon aan. "Heb je op zolder ook een kamer?" vroeg Justin grijnzend. Hij leek er geen moeite mee te hebben dat hij alleen zou moeten slapen. Wat moest dat nou weer betekenen!? Ik voelde me een beetje afgewezen, als ik eerlijk was. "Euh, ja... Maar daar is het nog niet geschilderd." beantwoorde Luke, Justin's vraag. "Maakt niet uit. Ik vind het altijd wel wat hebben om op de zolder te slapen. Dan voel ik me net assepoester." zei hij met een grote grijns rond zijn lippen. Luke keek hem raar aan en lachte. "Nee tuurlijk joh, ik wil je droom om later assepoester te worden niet verpesten." speelde Luke mee en wenkte Justin mee te komen. "Slaap jij dan in die kamer Niall?" vroeg Luke over zijn schouder. "Ja is goed." zei ik. Mijn stem klonk sipper dan de bedoeling was.