Ommekeer - 171

DRIE JAAR LATER


“Lizzie, ik heb een brief gekregen van mijn ouders!” Keylina kwam enthousiast naar me toe.
“Goed nieuws blijkbaar?”, vroeg ik met een glimlach.
“Nou, van mama niet echt, ze is nog steeds ziek. Maar het gaat langzaamaan steeds beter met haar sinds ze door watermeesters verzorgd wordt.” Keylina zweeg even. “Ik mis haar Lizzie, en ik wil haar snel weerzien. Ik wil snel naar huis en een einde aan de oorlog maken. Maar wat als het dan weer slechter met haar gaat? Als alle watermeesters terug naar huis gaan…” Keylina keek me angstig aan.
“Zusje, daar zorgen we voor, dat beloof ik”, suste ik. “We zullen waarschijnlijk wel een paar personen kunnen overhalen daar te blijven. Ik heb onlangs een jonge soldaat betrapt met een meisje van de waterstam. En voor zover ik weet heeft dat meisje geen familie hier.”
“Oh, dus…”
“Als de oorlog voorbij is komt alles goed, dat weet ik zeker”, zei ik bemoedigend.
“Ik hoop het.”
“Maar vertel eens, was er ook een brief van je vader bij?”
“Ja, hij vraagt hoeveel soldaten we hier kunnen missen voor een week, hij heeft volk nodig voor een kleine opstand in het Aarderijk.”
“Opstand?” Ik grijnsde. “Hoeveel geven we hem? Als hij er weinig krijgt winnen de opstandelingen misschien, als hij ze allemaal mee krijgt hebben wij even rust.”
“Geef ze maar allemaal mee, anders zorgt hij dat er hier nog meer soldaten heenkomen”, zei Keylina. “Maar zorg dat niemand dat verdacht vind. Ga stiekem naar Diana en zorg dat ze het gerucht verspreid dat iedereen perfect moet gehoorzamen, dat er een beloning tegenover staat.”
“Oké”, glimlachte ik. “Maar euh, komt je vader persoonlijk hierheen?”
“Nee, gelukkig niet. Hier kunnen we hem niet confronteren, het zou te gevaarlijk zijn.”
“Goed, ik sluip meteen naar Diana”, knipoogde ik.