H36

Mijn voeten roffelen over de grond onder me, en okal doen die stomme laarzen pijn aan mijn voeten, het gaat toch snel. Ik doe mijn ogen dicht en vertrouw op mijn andere zenuwen: Tast, reuk, geluid en smaak. Ik proef de lucht voor me, nog maar 5 leerlingen in te halen. Ik voel bomen langs razen, ik hoor het aan het geluid. Het geluid van mijn voeten die zachtjes neer komen op de grond hypnoseert me. Mijn adem haling gaat rustig. Ik haal mensen in en ik ren verder. Snelheid, ja snelheid voelt zo prettig. Ik haal weer iemand in, nog maar één iemand voor me. Ik grijns, de jongen daar heeft geen enkele kans.
Ik ruik hout, eikenhout, een paar meter voor me hangt laag boven de grond zo'n tak. Ik voel het. Ik maak een grote sprong en kom op de tak terecht, meteen maak ik nog een sprong. Ik voel hoe ik door de lucht ga, hoe ik de grond nader. Mijn voeten raken de grond, en met extra snelheid van mijn sprong haal ik de laaste persoon voor me in. Ik glimlach.

Ik voel me raar terwijl ik aan mijn laaste rondje begin. 4 van de 5 rondjes door het park heb ik al achter me. Het voelt zo raar om ergens goed in te zijn. Zo prettig, zo fijn...
Dan schieten mijn ogen open. Ik voelde iets, iets langs mijn bewustzijn strijken. Met grote ogen kijk ik omhoog. Met een ruk sta ik stil, een grote oehoe zit boven mijn hoofd in een boom. Het beest heeft me weer gevonden. Hijgend haal ik adem, bij de gedachte aan mijn vader wordt ik bang, bang en moe. Maar waarom? Ik weet dat ik nu sterker ben, maar... iets vertelt me dat híj dat ook is! Bang kijk ik naar het beest boven me. Een eng krasend geluid komt uit zijn snavel. Dan neem ik een besluit. Met een grote sprong spring ik de boom in, ik graai naar het beest boven me en krijg zijn rechter vleugel te pakken. Het beest begint ze bewegen, probeert te ontkomen. Hij krabt me over mijn arm, prikt me in mijn wang. Oh dat doet pijn...
Het beest is reuzachtig, en ik ben bang dat ik het niet aankan. Maar dan hoor ik iemand, iemand springt naast me de boom in. Het is Nicos. Samen drukken we het beest tegen de tak.
'Hou gevangen,' zegt Nicos hijgend van vermoeidheid in de oude taal. Een van de takken van de boom vormt zich rond het beest. Al snel zit het beest gevangen in een takken massa. Alleen zijn hoofd steekt er boven uit. Ik en Nicos springen samen de boom uit.
'Dankje,'zeg ik vermoeid.
'Graag gedaan,'zegt Nicos hijgend.

De gymleraar kijkt blij als hij ziet dat twéé leerlingen een hele snelle scoren hebben gehaalt, maar de urgal verstijft als hij ziet dat bijde leerlingen onder de krassen en wondjes zitten.
'Wát is er gebeurd?' vraagt hij met een klemmende toon. Dan voelt hij een duistere aanwezigheid. Zijn blik valt op de oehoe in hun armen.
'Naar Eragon,' zegt hij sissend,'En neem die oehoe mee!'