120. || Rainbows ||

"Diego!" de politieman kwam aanrennen, en toen hij die naam riep hield de hond op met me aan mijn voet te bijten. Omg, Diego. Das de vriend van Dora.
"Jullie zijn onder arrest." melde de man overbodig en hielp ons overeind. We wisten allebei dat vluchten nu niet meer kon. De politieman haalde twee handboeien uit zijn riem en beviel ons onze handen achter onze rug te houden. Serieus, was dit nou echt nodig?! Maar ondanks de reden dat ik handboeien om had, vond ik het vet.
Dit was de eerste keer dat ik was opgepakt.
"Ik neem jullie mee naar het bureau, daar kunnen jullie een belletje plegen en dan moeten jullie ouders de borg betalen." zei de man met een knorrige stem en bracht ons naar zijn auto. We werden op de achterbank gezet en door de achteruitkijkspiegel hield de man ons nauwkeurig in de gaten. "Meneer, wist u al dat die kleur blauw u voorbeeldig staat?" vroeg Cat op een maar al te vriendelijke toon terwijl ze iets naar voren boog. De man keek haar geniepig aan en starte de auto. "Wat doe je?" siste ik naar Cat. "Ons hieruit krijgen." siste ze terug. Oke dan. Zij wist het vast beter dan ik. Dus ik hield mijn mond. "Mijn vader is overleden ziet u, en onze moeder is elke avond heel alleen. Ze valt op mannen zoals u." slijmde ze en knipperde verleidelijk met haar wimpers. Ik moest moeite doen mijn lachen in te houden. Sinds wanneer waren wij broer en zus? "Oh is dat zo?" de man klonk geïnterreseerd. Omg, misschien ging dit nog werken ook. Cat knikte overtuigend. "Maar ze vind u vast een stuk minder, als u haar kinderen achter tralies zet..." ging Cat op een zielige toon verder. De man leek na te denken. "Daar heb je vast gelijk in. Maar helaas voor jullie moeder, ben ik getrouwd." zei de man. Jammer... Het had kunnen werken.