|| O58
||Aurient
||Draco||
Bloem na bloem vocht zich een weg omhoog, om vervolgens weer te sterven. Dat laatste deed er niet toe. 'Kijk!' Riep ik al wijzend naar het tafereel aan Spring haar voeten. De godinnen volgden mijn wijzende vinger en keken alle drie naar de bloeiende en verwelkende bloemen. 'Spring laat bloemen groeien. Dan nog? Dat doet ze wel vaker.' Snauwde Summer me toe met een woedende blik. Ze kon het blijkbaar niet waarderen dat ik de woordenwisseling had onderbroken. 'Daar gaat het niet om. Heeft ze dat wel eens gedaan dwars door een pak sneeuw van minstens een halve meter?' Snauwde ik terug. Ze snoof koppig en schudde toen nauwelijks zichtbaar haar hoofd. 'Het maakt niet uit ze gaan meteen weer dood.' Hoorde ik Autumn opmerken. Zuchtend sloeg ik mijn armen over elkaar en keek ze een voor een pissig aan. 'Voor godinnen zijn jullie niet bepaald slim na aan het denken. Is het jullie niet duidelijk waarom Winter zo sterk is. Jullie krachten worden beïnvloed door jullie emoties. Als Spring niet zo boos was dan zou ze die bloemen waarschijnlijk nooit tot leven kunnen wekken door de sneeuw. Aurora heeft honderden jaren aan emoties opgespaard en de uitbarsting geeft haar een kracht waar jullie alleen van kunnen dromen.' Riep ik gefrustreerd uit. Even bleef het stil terwijl de godinnen mijn gelijk lieten bezinken. Toen nam Autumn het woord. 'Het is logische wat je zegt. We zagen het net zelf, Spring is sterker wanneer ze boos is. Maar je zag toch zelf ook dat de bloemen na enkele seconden weer dood gaan? Wat wilde je er dan mee bereiken?'
Mijn hersenen begonnen vermoeid te raken maar op de een of andere manier werden ze daar alleen maar helderder van. De antwoorden leken op hun plaats te vallen als de laatste stukjes van een puzzel. 'Maar het is weerstand. En dat was Spring alleen, terwijl ze onbewust haar krachten gebruikte. Als ze het bewust doet is het nog sterker en ze is niet alleen. Jullie zijn met z'n drieën. Bundel je kracht en maak jezelf boos of blij of verdrietig. Blijkbaar helpt dat.' Summer kwam een stuk teruggelopen zodat ze me aan kon kijken. 'Je weet niet waar je over praat jongen! Wij hebben het al eerder tegen haar opgenomen en toen hebben we het maar ternauwernood gered. Nu is ze nog veel sterker. Met z'n drieën lopen we de dood tegemoet en dan zal ze niet stoppen tot de wereld een ijsklont is.' 'Jullie hebben mij.' Flapte ik eruit.
De stilte die in eerste instantie viel was geladen. Dat verdween toen Summer begon te lachen. 'En wat wilde jij precies doen? Je magie heeft geen uitwerking op goden en zover ik weet is Winter dat nog steeds.' Beet ze me toe. Langzaamaan begon ik spuugzat te worden van haar houding tegenover mij. Niets wat ik zei was goed en ze kraakte alles af. Boos deed ik een stap naar voren en ik keek uitdagend in haar ogen. 'Toen Winter wakker werd van de offertafel heeft ze die hele kamer bedekt met een tien centimeter dikke ijslaag. Nathaniël is vanuit elke vezel ingevroren en ze heeft het halve Middelpunt aan gort gescheurd.' Ik hield me even in om die woorden door te laten dringen. 'Maar ik sta hier nog, ongeschonden! Niet omdat ik mezelf verdedigd heb, maar omdat ze me geen pijn wilde doen. Dat betekend dat ze me herkent. Ergens in haar hoofd is Aurora nog aanwezig en ik wil proberen haar wakker te maken.'
Mijn hersenen begonnen vermoeid te raken maar op de een of andere manier werden ze daar alleen maar helderder van. De antwoorden leken op hun plaats te vallen als de laatste stukjes van een puzzel. 'Maar het is weerstand. En dat was Spring alleen, terwijl ze onbewust haar krachten gebruikte. Als ze het bewust doet is het nog sterker en ze is niet alleen. Jullie zijn met z'n drieën. Bundel je kracht en maak jezelf boos of blij of verdrietig. Blijkbaar helpt dat.' Summer kwam een stuk teruggelopen zodat ze me aan kon kijken. 'Je weet niet waar je over praat jongen! Wij hebben het al eerder tegen haar opgenomen en toen hebben we het maar ternauwernood gered. Nu is ze nog veel sterker. Met z'n drieën lopen we de dood tegemoet en dan zal ze niet stoppen tot de wereld een ijsklont is.' 'Jullie hebben mij.' Flapte ik eruit.
De stilte die in eerste instantie viel was geladen. Dat verdween toen Summer begon te lachen. 'En wat wilde jij precies doen? Je magie heeft geen uitwerking op goden en zover ik weet is Winter dat nog steeds.' Beet ze me toe. Langzaamaan begon ik spuugzat te worden van haar houding tegenover mij. Niets wat ik zei was goed en ze kraakte alles af. Boos deed ik een stap naar voren en ik keek uitdagend in haar ogen. 'Toen Winter wakker werd van de offertafel heeft ze die hele kamer bedekt met een tien centimeter dikke ijslaag. Nathaniël is vanuit elke vezel ingevroren en ze heeft het halve Middelpunt aan gort gescheurd.' Ik hield me even in om die woorden door te laten dringen. 'Maar ik sta hier nog, ongeschonden! Niet omdat ik mezelf verdedigd heb, maar omdat ze me geen pijn wilde doen. Dat betekend dat ze me herkent. Ergens in haar hoofd is Aurora nog aanwezig en ik wil proberen haar wakker te maken.'
Gewoon omdat ik jullie verwaarloosd heb nog een stukje. Daarbij de misschien trieste mededeling dat dit verhaal aan een einde begint te komen. Over niet heel lang is het laatste hoofdstuk er en dat nieuws moet ik natuurlijk samen laten gaan met de cover van mijn nieuwe DM verhaal. Dat verhaal zal beginnen wanneer dit verhaal tot een einde is gekomen maar ik zet het vroegtijdig online als een soort Sneak Peek. Neem alvast een kijkje en laat vooral weten wat jullie ervan vinden/verwachten :
Crossroads of life || DM
Reageer (12)
1 decennium geledenik was zooooooo bang dat je niet verder zou gaan met dit verhaal.
1 decennium geledensnel verder <3 i love it
TAMTAMTAMTAAAAAAAAAMMMMMMMM!!!!!
1 decennium geledenJij bent gewoon zo goed in schrijven!!
Snel verder(flower)
Geweldig! Ik kan niet wachten op het volgende stukje, het is gewoon zo spannend! hahaha.
1 decennium geledenlove it!! kan niet wachten op een nieuw hoofdstuk!
1 decennium geleden