125. || Rainbows ||

"Jawel, maar er werd niet opgenomen. Mijn moeder en zusjes slapen rond deze tijd, snap je?" zei hij geïrriteerd en ging door met zijn hoofd te bezeren aan de muur. "Ja... Dat snap ik..." zuchtte ik. Justin sliep waarschijnlijk ook. Of hij was nog wakker. Waar zou hij aan denken? Zou hij misschien wakker liggen van het feit dat ik hem, een soort van afgewezen had? Ik hoopte van niet! Want het was echt niet mijn bedoeling om hem af te wijzen! Dat moest van Cat.... Boos keek ik haar kant op, waardoor ze me vragend aankeek. Nee, het was niet handig om boos op haar te zijn. Zonder haar was ik hier terechtgekomen, maar ik zou er door haar ook weer uitkomen. En dat laatste hielp me om naar haar te glimlachen en mijn kwade blik, ergens heel ver weg, weg te stoppen. Geen kwade blikken meer vandaag. "Zaaaaaaayn?" vroeg Cat slijmerig. Zayn stopte gelijk met zijn rare pijnlijke acties en keek haar afwachtend aan. "Mag ik je iets vragen?" vroeg ze poeslief en knipperde een paar keer verleidelijk met haar wimpers. "Sure." zei hij op een toon, die verraadde dat hij niet gevoelig was voor haar doorgelekte flirt pogingen. "Mag ik je nummer?" vroeg ze strak. Alsof het een noodzaak was, en ze een 'nee' niet accepteerde. Zayn keek haar arrogant aan. Ja, zou ik ook doen als een vreemde plots op zo'n enge manier mijn nummer vroeg. En eerlijk gezegd had ik deze vraag ook niet helemaal verwacht... Ik dacht eerder dat ze ging vragen waarom de politie dacht dat hij iets had gestolen, of iets in die richting. "Waarom?" vroeg hij wantrouwend. Wat ik helemaal begreep.