Hoofdstuk elf

‘Ben je er klaar voor?’
‘Yep.’ Het was donker buiten en we stonden in de keuken. Ik had mijn tas om mijn schouder en drie keer nagekeken of alles erin zat, voor het geval ik weer iets zou vergeten.
‘Goed, doe je ogen dicht.’
‘Huh?’
‘Doe nu maar.’
Ik gehoorzaamde en sloot mijn ogen. Ik voelde Firefly mijn hand pakken en toen zei ze dat ik mij ogen weer mocht openen.
‘Whu-hè? Maar, wat, waar, hoe?’ pruttelde ik toen ik mijn ogen weer open deed.
‘Ik zei toch dat het wel goed zou komen.’ zei Firefly trots.
Ik weet honderd procent zeker dat ik geen stap gezet had met mijn ogen dicht, en toch stonden we niet meer in de keuken. We stonden in de donkere woestijn en voor me zag ik de wazige skyline van de stad. Klik
‘Hoe?’ zei ik nog eens, starend naar het schermpje van mijn camera, en weer terug naar de stad.
Firefly zei niets. Natuurlijk.
‘Ehm. Bedankt.’ mompelde ik.
‘Geen probleem.’
Ik scheurde mijn blik los van de skyline en keek omlaag, naar Firefly. ‘En heel erg bedankt dat je me hebt gered en dat ik bij je mocht slapen. Het was heel gezellig, ik ga je echt missen.’
‘Aw. Ik ga jou ook missen! Weet je zeker dat je niet wil blijven?’
‘Sorry.’ zei ik. Ik haalde mijn hand door mijn haar. Oei, dat voelde raar.
‘Je vind het echt niks hè?’ vroeg Firefly.
Ik beet op mijn lip, ‘Eerlijk? Ik vind het vreselijk.’
‘Ja…Misschien heb je ook wel gelijk. Laat mij maar even.’ Ze liep achter me lang en legde haar handen op mijn hoofd. Langzaam liet ze haar handen naar beneden zakken, gevolgd door een raar gevoel in mijn nek en over mijn rug. ‘Zo.’ zei ze terwijl ze weer naast me kwam staan met de eeuwige vriendelijke glimlach op haar gezicht.
‘Hè?’ vroeg ik, in de war.
‘Voel maar!’ zei ze.
Ik legde mijn hand weer op mijn hoofd en…Wat? Ik had een hele bos met haar in mijn hand. Al mijn haar was terug! Ik greep een pluk en hield het voor mijn neus. Mijn mooie, lange, bruine haar was terug! ‘Hoe deed je dat!?’ vroeg ik vol verbazing. En voordat ze me zou negeren vervolgde ik, ‘En deze keer wil ik een antwoord. Dit kan niet Firefly, dit is onmogelijk. Hoe doe je al die dingen? De lichtpotjes gisteravond, hoe we hier komen en dit.’ Ik hield de pluk haar in mijn hand omhoog.
Haar glimlach verflauwde een beetje, ‘Ik wil niet dat je boos op me bent.’ zei ze zachtjes.
‘Ik ben niet boos. Ik wil gewoon een antwoord.’
‘Ik kan het je niet vertellen. Laten we het erop houden dat ik dicht bij de natuur sta.’
‘Wat bedoel je daar nou mee?’ zei ik geïrriteerd.
‘Ik kan het je niet vertellen, Julah.’
Ik keek haar een beetje zielig aan, ‘Ik zal het niemand vertellen, echt niet. Ons geheim.’
Ze schudde enkel haar hoofd. ‘Sorry.’ fluisterde ze. Ik had het idee dat ze het wel wilde vertellen, het leek haar pijn te doen om niets te kunnen zeggen.
‘Oké….Oké, geeft niet.’ zei ik snel, toen ik haar verdrietige gezicht zag. Het was niet prettig om haar droef te zien kijken, het hoorde niet bij haar gezicht.
‘Laat ik maar gaan.’ zei ik.
Firefly haalde diep adem. ‘Ik zal je echt missen.’ zei ze, en ze sloeg haar armen om me heen. Ik beantwoordde haar knuffel, ‘Ik ga jou ook missen.’
‘We zien elkaar nog wel een keer, dat beloof ik.’
Ik wist bijna zeker dat, dat niet zo was, maar toch knikte ik. ‘Doei Firefly!’
‘Bye Julah.’
Ik zwaaide naar haar en begon te lopen. Het idee dat ik bijna thuis was gaf me kracht en ik liep stevig door. Ik keek één keer achterom, maar Firefly was alweer verdwenen. Nergens waren haar grotten te bekennen, enkel de donkere, droge, rode woestijn. En de skyline, zo’n kilometer verderop. Ik wilde er niet aan denken wat hier ’s nachts allemaal rondkroop. Verstopt onder het zand. Het was maar goed dat niemand me hier zag lopen, want telkens als ik iets voelde kriebelen begon ik als een gek om me heen te slaan, om wat het ook was bij me weg te jagen. Ik nam grote passen en af en toe schudde ik even met mijn voet om zeker te maken dat er niks in mijn teenslipper was gekropen. Nog maar een paar meter, en ik kon naar huis. Ik negeerde het akelige gevoel in mijn maag dat ik kreeg bij dat idee. Ik dacht aan hoe graag ik Puck weer wilde zien, en Josh……En ty. Nog een steek. Dit keer in mijn hart, niet in mijn maag.