132. || Rainbows ||

Liss stopte de auto voor het ziekenhuis en we stapten uit. Toen Cat me wou helpen met lopen keurde ik het af. "Ik kan prima lopen." zei ik en zette een paar stappen. Het deed zeer, maar dat liet ik niet merken. "Toch is het beter als je het niet belast." zei Liss en Cat nam me meteen onder mijn schouder beet. Ik hinkte met hun naar de ingang en bij de balie vertelde Liss wat ik had. We mochten plaatsnemen in de wachtkamer en niet veel later zat ik al op een grote witte stoelachtigiets....
"Hallo, ik ben dokter Poffer." stelde de dokter zich aan ons voor en gaf me een hand. "Ik ben Niall." zei ik. Ik kon mijn lachen bijna niet inhouden. Dokter Poffer... Dat leek op Poffertje ^^
"Dus, Niall. Wat doe jij in het ziekenhuis, zo midden in de nacht?" vroeg de dokter zich af.
"Ik ben uit het raam gevallen..." zei ik beschaamd. De dokter leek onder de indruk. "Zo-oh, hoe krijg je dat nou voor elkaar?"
"Ongelukje..." mompelde ik. Kon toch iedereen overkomen?! De man knikte. "Dus, wat scheelt er?" zei hij en keek me onderzoekend aan. "Mijn enkel." zei ik en legde mijn been op het bed neer. "Aha, ik zie het... " zei de man en boog voorover naar mijn enkel. "Je moet het zeggen als het pijn doet." gaf hij aan voor hij aan mijn enkel voelde en zachtjes kneep. Dat deed zeer. Ohja, ik moest het zeggen. "Au."
Droog Niall....
"Hmmm, kun je hem bewegen?" vroeg de dokter me. Kon ik hem bewegen?
Ik probeerde mijn voet rondjes te laten draaien. En raakte lichtelijk in paniek toen mijn voet gewoon bleef liggen waar hij lag. "Nee!" piepte ik paniekerig. Was het dan gebroken? Nee toch? De dokter probeerde mijn voet te buigen, en dat lukte een beetje, ookal moest ik moeite doen het niet uit te schreeuwen van de pijn.