Chapter 1

Langzaam ging mijn droom voorbij en kwamen de normale dagelijkse gedachtes weer terug. Ik gromde als teken dat ik wakker was en wilde me nog even omdraaien. Toen kwam ik pas echt bij bewustzijn. Ik was nog te lui om mijn ogen te openen, maar was me er van bewust dat ik zat, niet lag. Langzaam kwamen de geluiden van buitenaf binnen. ‘Olive…’ Hoorde ik iemand fluisteren. Weer gromde ik. ‘Olive, wordt wakker, we zijn er bijna.’ Ik slaagde erin mijn ogen te openen en in één klap wist ik weer waar ik was. Door het raampje van de trein scheen de rode ochtendzon in mijn gezicht. Voor me zat Kate, ook net wakker waarschijnlijk. Ze had haar benen op de zitplek naast mij gelegd en glimlachte toen ze zag dat ik ook wakker was. Ik daarentegen had mezelf opgekruld als een bolletje, mijn benen dicht tegen mijzelf aan, een keek haar nu nors aan. ‘Goodmorning Sleepy’, grinnikte Kate. ‘Morning’ bromde ik. Langzaam kwamen de beelden van gisteravond en vannacht weer terug. Nadat Kate mij de VIP passen had laten zien, was ik in juichen uitgebarsten en heb ik een half uur staan springen. Maar dat de Spelen over twee dagen zouden beginnen, betekende natuurlijk wel dat we bijna gelijk weg moesten. Kate’s spullen stonden al ingepakt in haar -gehuurde- auto. Aangezien ik net in dit mijn appartement woonde en ik ook alweer bijna naar Londen ging verhuizen, zat het grootste deel van mijn spullen nog ingepakt in grote verhuisdozen. Ik had snel een paar koffers vol gegooid met kleren, make-up, paspoort, make-up, portemonnee en kleren en in het autootje gegooid. Daarna had ik snel even mijn ouders gebeld, die blijkbaar al van het hele idee wisten. Mijn ouders woonden nog in Brabant, ik woonde in Noord-Holland. We zagen elkaar vaak maar spraken elkaar nog vaker aan de telefoon. Ze hadden het gewoon geheim weten te houden. Na ook nog even vol blijdschap heel Twitter volgespamd te hebben waren we de auto in gesprongen, op weg naar Calais, Frankrijk, waar om drie uur vannacht onze boot naar Engeland was vertrokken. Ik was nog steeds klaarwakker en in de megagrote winkel op de boot verkochten ze echt alles; parfum, schoenen, souvenirs, snoep… Ik had even flink gebruik gemaakt van pappie’s creditcard en in mijn veel te vrolijke bui samen met Kate de halve winkel leeggekocht. Ach, mijn ouders maakten het toch niet uit. Dat is het voordeel met rijke ouders. Daarna waren we voorop de boot gaan staan, ons vasthoudend aan de maststok van de Engelse vlag die trots wapperde in de wind, en hadden we geschreeuwd: ‘I am the king of the world!’ Want zo voelde het ook echt. We mochten als VIP’s naar de Olympische Spelen. Iets mooiers kon toch gewoon niet?