Seperation

Edward stond op en legde zijn handen op Jasper’s schouders in een poging hem te kalmeren. ’Rustig Jasper, er is niets om-‘
‘Wat heb je haar verteld?’ vroeg Jasper weer.
Voor de zoveelste keer voelde ik zijn woede door me heen stromen, het koste me zoveel moeite om helder te denken.
’Jasper,’ murmelde ik. Ik legde mijn hand op mijn hoofd en probeerde erbij te blijven. Twee handen vingen me op toen ik dreigde voorover te vallen. Ik greep me aan Jasper vast en begroef mijn gezicht in zijn shirt. Edward ga maar. Ik leg het hem wel uit. Edward schudde zijn hoofd. Hij zal het wel begrijpen, je zei het zelf. Bedankt voor je steun, maar dit moet ik alleen doen. De twijfel sloeg door in zijn ogen. Vraag Alice om over 10 minuten te komen. Ik concentreerde me op Jasper’s gevoelens, niets wees erop dat hij mijn gesprek met Edward had gevolgd. Alsjeblieft Edward, smeekte ik. Uiteindelijk verdween hij net op het moment dat Jasper me losliet.
’Wat is er aan de hand?’
‘Je wilt toch dat ik beter word Jasper?’ vroeg ik met gebroken stem.
Jasper streek voorzichtig mijn haren uit mijn gezicht en legde zijn hoofd tegen het mijne. ’Ik wil niets liever Dawn, dat weet je,’ fluisterde hij.
Ik glimlachte. ’Laat me dan doen wat ik moet doen, laat me uitzoeken wat er echt is gebeurd in Puerto Mont.’
Jasper ogen werden langzaam zwart. ’Nee.’ Zijn stem was doordrenkt van pijn. ’Het is te gevaarlijk.’
‘Ik ga niet alleen, Alice gaat mee. Er niets om je zorgen over te maken.’
Jasper schudde verslagen zijn hoofd. ’Dawn.’ Hij keek me aan, zijn gezicht vertrokken van pijn, ’Weet je hoe moeilijk het is voor mij om je alleen te laten? Zelfs wanneer de dorst zo erg wordt dat ik niet meer normaal kan denken, zelfs dan blijf ik bij je. Gewoon omdat ik je niet kan alleen laten, zeker niet nu. En nu vraag je mij, om jouw naar de andere kant van het continent te laten gaan? Dawn ik kan het niet aan om 50 meter van je weg te zijn, vraag dit niet van me.’
Ik nam zijn beide handen vast en staarde in zijn ogen. ’Ik moet gaan en wanneer ik terug kom-‘
‘Nee!’ Hij schudde zijn hoofd. ’Je kan niet gaan!’ Zijn grip op mijn handen verstrakte, alsof hij zo wou voorkomen dat ik zou vertrekken.
’Je weet dat ik moet gaan,’ zei ik zacht.
’Ik kan meegaan,’ probeerde hij wanhopig.
Mijn vingers streken over Jasper’s wang, over zijn kaak en als laatste over zijn lippen. Hij kuste de tranen weg die over mijn wangen gleden en legde zijn hoofd tegen het mijne. ’Ik kan je niet laten gaan,’ fluisterde hij. Hij streek een lok haar uit mijn gezicht en liet zijn hand op mijn wang rusten.
’Ik wil ook niet gaan. Maar het is het enige dat ik kan doen,’ antwoordde ik in een zucht.
’Laat me meegaan,’ probeerde hij weer.
’Nee!’ Ik leunde van hem weg.
’Ik wil je niet verliezen.’
Ik schudde langzaam mijn hoofd. ’Ik wil jou ook niet verliezen, daarom wil ik niet dat je meegaat.’
Radeloos sloeg hij zijn armen om me heen, hij trok me dicht tegen zich aan en wiegde me zachtjes heen en weer. Ik greep hem vast alsof hij mijn reddingsboei was en verborg mijn gezicht in zijn hals.
Ik hou van je. Hij hoefde niet te antwoorden, ik wist wat hij voor me voelde.