18.

Zayn POV

‘Zayn!’ hoorde ik Liam roepen. Hij had een oortje uit mijn oor getrokken, wat best wel pijn deed. ‘Wat!’ riep ik kwaad terug. ‘Zayn, ik weet dat je niets meer over Stephanie wilt horen,’ begon hij. Ik zuchtte. ‘Maar je moet echt naar Rose luisteren!’ ging hij verder. ‘Liam, je zei het zelf: “vergeet haar.” Maar hoe moet ik haar vergeten als ik met Rose over Stephanie moet praten?’ zei ik kwaad. ‘Ga gewoon!’ riep hij. ‘Nee, Liam! Ik ga niet met haar praten. Het kan me niet schelen wat er met haar is,’ zei ik. ‘Zayn,’ zuchtte Liam toen. Ik schudde mijn hoofd en draaide mij om. Ik liep zo snel ik kon de kamer uit. Ik kende het hier niet echt goed, maar ik liep gewoon een kant uit. Ik was al enkele keren een kant opgeslagen, toen ik helemaal de weg kwijt was. ‘Zayn!’ riep Liam. Hij was ergens in de buurt. Ik wist niet van waar hij was, dus liep ik gewoon de eerste de beste deur binnen. Ik deed de deur op slot en wachtte in stilte af. Ik hoorde voetstappen voorbij komen. Toen ik zeker wist dat hij weg was, deed ik het licht aan. Blijkbaar was ik de bezemkamer binnen gegaan. Veel was hier niet te doen, dus ging ik op de grond zitten met mijn rug tegen de deur. Zo had ik zeker een uur daar gezeten. Mijn rug begon zeer te doen, dus ik besloot om maar eens terug te gaan naar de rest. Na even zoeken, had ik de kamer naast de repetitieruimte terug gevonden. Net toen ik naar binnen wou gaan, kwam Niall buiten met een zak chips in zijn handen. Typisch. Het enige waar hij aan kan denken is eten. ‘Liam zoekt je,’ zei hij met volle mond. Ik knikte en liep verder naar binnen. ‘Wil je alsjeblieft naar buiten naar Rose gaan?’ zei Liam toen hij met had gevonden. Hij had mijn schouders vastgepakt en had enkele woorden extra benadrukt door mij door elkaar te schudden. Ik schudde mijn hoofd. ‘Komaan, Zayn!’ riep hij bijna kwaad uit. Liam was bijna nooit kwaad. Hij was duidelijk ongeduldig. Ik zuchtte nog eens. ‘Ok ok,’ mompelde ik. Ik slenterde naar buiten. Toen ik buiten kwam, zag ik Rose zenuwachtig ijsberen. ‘Wat?’ zei ik kortaf. Toen ze op keek, zag ik dat de tranen in haar ogen stonden. Ze liep naar me toe en bleef vlak voor mij stil staan. ‘Stephanie ligt in het ziekenhuis,’ zei ze waarna de tranen over haar wangen stroomden.