Hoofdstuk dertien

Een bed. Eindelijk had ik weer een normaal, zacht bed onder mijn lichaam. Ja, bij Betty en bij Firefly had ik ook een bed gehad, maar dit was toch anders. Dit was een normaal bed, in een normale kamer, in een normale stad. Na een paar dagen in de woestijn te hebben doorgebracht voelde het bijna alsof ik echt thuis was. Maar ondanks dat gevoel en het vooruitzicht van een fantastische reis voelde ik me verschrikkelijk. Ik lag op mijn rug naar het plafond te staren en had tranen in mijn ogen terwijl ik terugdacht aan de supermarkt. Dit bracht weer andere, oudere herinneringen naar boven. Van voor Australië.

‘Waar zei je dat je bent?’ Ik stopte mijn vinger in mijn linker oor zodat ik Puck door de telefoon beter kon horen.
‘We stappen nu in de bus.’ zei ze.
‘Waarom nu pas?’
‘Sorry.’ zei ze alleen.
‘Tot zo!’ Ik drukte het gesprek uit en stopte mijn telefoon weer in mijn tas. ‘Ze zitten nu pas in de bus.’ zei ik tegen Ty, ‘Dus ze zijn er pas over een half uur ofzo.’
‘Jezus, waarom zo laat?’
Ik haalde mijn schouders op, ‘Dat vroeg ik ook al.’
‘Nouja, laten we dan maar alvast popcorn gaan kopen en in de zaal gaan zitten. Anders missen we de reclame nog, en dat moeten we niet hebben.’
Ik lachte om zijn grapje en liep met hem mee naar de balie waar je eten en drinken kon kopen. Terwijl we wachtten probeerden we eruit te komen wat Puck en Josh zouden willen eten. Uiteindelijk bestelden we twee grote popcorn, 2 cola en icetea en een Fanta. We hadden de perfecte plaatsen, Op de middelste stoelen van één van de achterste rijen. We installeerden onszelf en onze spullen. Ik schopte mijn slippers uit ging in kleermakerszit op mijn stoel zitten. Ook Ty deed zijn schoenen uit en legde zijn voeten op de stoel voor hem. Dat deden we altijd als het rustig was in de zaal, en dat was het. We waren vrij laat, iedereen had deze film al gezien, behalve wij. Vrijdag was onze vaste filmavond en we hadden een hele lijst met films die we af wilden werken. Soms draaide een bepaalde film al niet meer als wij er eindelijk naartoe wilden. Vandaar dat het altijd vrij rustig was in de bioscoop, op onze vrijdagavond. Helemaal vooraan zaten zeven mensen. Twee rijen daarachter zaten er drie, vier rijen voor ons zat een groepje van vijf en ergens achter ons zat een stelletje. Nu waren we vrij vroeg, dus het zou waarschijnlijk nog wel wat drukken worden.
Ty pakte een handje popcorn en begon ze één voor één naar voren te gooien, mikkend op de dichtstbijzijnde personen. Zachtjes lachten we toen een jongen met een stukje popcorn in zijn haar zijn hand op zijn achterhoofd legde en zich verbaasd omdraaide. Toen hij tot de conclusie kwam dat er niemand achter hem zat, en hij het zich waarschijnlijk had ingebeeld draaide hij zich weer om en begonnen Ty en ik wat harder te lachen.
‘Let op!’ fluisterde Ty.
Hij mikte een popcorntje recht in de kraag van de bruinharige jongen. De jongen maakt een spastische beweging toen het stukje langs zijn rug naar beneden rolde. Hij wiebelde op zijn stoel heen en weer en graaide met zijn armen achter zijn rug. Hij staarde verbaasd naar het stukje popcorn dat hij daar vandaan viste en keek toen omhoog, naar het dak. Logisch natuurlijk, als er niemand achter hem zat dan moest er wel popcorn uit het dak vallen! We deden ons best om onze lach in te houden zodat de jongen ons niet zou horen. Hij keek verbaasd om zicht heen maar ontdekte niks. Op een geïrriteerde toon begon hij tegen zijn vrienden te praten die hem onschuldig aankeken. ‘Ik was het niet!’ hoorde ik er één roepen terwijl hij zijn handen omhoog stak, verdedigend, met zijn handpalmen naar voren. De andere vriend, met blond haar, schudde zijn hoofd en grinnikte. Waarschijnlijk had hij het stukje popcorn in het haar van zijn vriend opgemerkt. De blonde keek achterom, recht naar ons en er verscheen een grote grijns op zijn gezicht. Ty en ik legden tegelijkertijd onze vinger op onze mond. ssssht, mimeden we. Hij stak zijn duim op en keerde zich weer om, zijn schouders ophalend naar zijn bekogelde vriend. Deze sloeg zijn armen nors over elkaar en keek naar het scherm. De lichten dimden en de reclames begonnen. ‘Yes!’ zei Ty, ‘we hebben de reclames in ieder geval niet gemist!’
Het was een flauw grapje, maar toch moest ik lachen. Ik kon er niets aan doen, ik lachte om alles wat hij zei, hoe stom het ook klonk.
‘Mijn beurt,’ zei ik terwijl ik in de popcornbak graaide. Ik moest even de juiste afstand vinden, maar uiteindelijk raakte ik hem. De plek rondom het groepje jongens lag inmiddels helemaal vol met popcorn, en nog had hij niks door. Pas na de derde rake popcorn keek hij weer geïrriteerd achterom, met zijn hand door zijn haar woelend. Het was nu vrij donker in de zaal en het viel hem niet op dat Ty en ik helemaal in een deuk lagen. Toen hij zich weer naar het scherm draaide gooide ik nog één stukje popcorn en toen was hij het zat. Woest stond hij op en keek naar de stoelen boven hem. ‘Kappen!’ riep hij boos, tegen iedereen die achter hem zat. Hij boog zijn nek en wapperde alle popcorn uit zijn haar en van zijn schouders en ging weer zitten. Ty lag helemaal onderuit in zijn geruisloze lach. Uit zijn mond kwam alleen een zacht, schor gepiep. Ik zat voorovergebogen en sloeg mijn handen over mijn buik, die pijn deed van het lachen. Achter ons hoorden we een geïrriteerd gemompel, maar daar trokken we ons niets van aan. Toen de film begon hadden we moeite onszelf te herstellen. Telkens als we elkaar aankeken begonnen we weer te grinniken.
De film was al een kwartier bezig toen Puck en Josh eindelijk kwamen.
‘Jongens? Waar hebben jullie de popcorn gelaten?’ vroeg Josh terwijl hij in de bijna lege bak keek. Automatisch begonnen Ty en ik weer te lachen waardoor we niet in staat waren antwoord te geven. Zuchtend en zijn hoofd schuddend pakte Josh de andere, nog volle bak popcorn bij ons vandaan.
Zelfs toen de film afgelopen was en we de zaal uitliepen moesten Ty en ik nog lachen. De bekogelde jongen keek ons woedend aan, blijkbaar wist hij toch dat wij het waren. Zijn blonde vriend had het hem in ieder geval niet verteld, want hij gaf ons een knipoog toen we langsliepen.

Het kussen onder mijn hoofd was nat van mijn zoute tranen. Hoe was het mogelijk dat die geweldige jongen, waarmee ik altijd de leukste tijd had, zo was veranderd? De eerste dag in Australië was hij veranderd in een etter. Ik had gehoopt dat hij wel weer normaal zou gaan doen, maar dat was niet zo. Ik besefte eindelijk dat Betty gelijk had. Ty was degene die veranderd was en dan nam hij het mij kwalijk dat ik geïrriteerd was? En Puck wist het. Ze wist best dat ik ermee zat dat Ty zich zo gedroeg, en toch zette ze me gewoon de auto uit! Natuurlijk, want ze deed alles wat Ty zei. Godverdomme. Zelfs Josh kon ik op dit moment geen gelijk geven. Ik snapte best dat hij al het geruzie zat was, maar dat was nog geen reden om me zomaar achter te laten.
Ik lag te trillen in mijn bed en mijn ogen bleven tranen. Niet van verdriet, maar van woede. Alles kwam eruit. De afgelopen twee weken waren een ramp geweest, vooral de laatste paar dagen. En nu ik alleen was, op een veilige plek, kon ik eindelijk alles laten gaan. Ik moest mezelf gewoon even herstarten. De laatste gebeurtenissen moest ik verwerken en achter me laten om vervolgens weer verder te gaan. Ik zou een nieuwe start maken.