#005

Ik opende een nieuw mailtje.
Lieve Tante B., stond erin.
Ik heb een liefdesprobleem. Mijn stiefzus en ik zijn verliefd op dezelfde jongen. Na een tijdje bleek dat die jongen mij leuk vond, dus zijn wij nu een stel. Het probleem is alleen dat mijn stiefzus nu stikjaloers is en hem probeert af te pakken met de meest vuile streken. Zo heeft ze een keer een courgette mee gemixt met de smoothie die ik voor hem maakte, toen ik niet oplette. En een keer heb ik dagenlang mijn kamer opgeruimd zodat het helemaal netjes was, maar toen ik naar de deur ging om mijn vriendje binnen te laten, heeft zij alles weer overhoop gehaald.
Wat moet ik doen?
Groetjes, Anoniem.
Er ontsnapte een beetje lucht uit mijn mond. Lastig.
“Wat is er?” vroeg Matt. Ik draaide de laptop, zodat hij het mailtje kon lezen. Hij trok een gezicht. “Hulp nodig?”
“Heel graag,” zei ik dankbaar. Matt kwam naast me zitten.
“Oké, ten eerste moeten we ervoor zorgen dat haar vriendje weet dat zij het niet heeft gedaan, maar haar stiefzus.”
“Is het niet logisch dat ze hem dat al heeft verteld?”
“Eh… ja. Oké, andere oplossing. Stiefzus moet het niet meer doen.”
“Dat lijkt me ook vrij logisch. Nu nog bedenken hoe,” zei ik nuchter.
“Het is…” Matt trommelde met zijn handen op een boek. “Nadenktijd!” Ik lachte.
“En daar hebben we Nadenk-Man voor nodig,” voegde ik toe.
“Precies!” beaamde Matt. “En weet je wie dat is?”
“Reken maar!” Ik pakte mijn telefoon en toetste een nummer in. “Cole? We hebben een Nadenk-Man nodig. Kom snel.”
“Hé!” riep Matt beledigd. Ik hing op. “Ik bedoelde dat ík Nadenk-Man was!”
Ik lachte. “Oeps.”
Matt trok een mokkend gezicht en sloeg zijn armen over elkaar.
“Aahw, kom op,” zei ik lachend. “Jij mag het Nadenk-hulpje zijn!”
“Ik wil het hulpje niet zijn,” mopperde Matt. Hij perste zijn lippen op elkaar en keek strak voor zich uit. Ik keek hem afwachtend aan. Het duurde niet lang voordat zijn lip begon te trillen. Zijn mondhoek trok even omhoog, en toen hield hij het niet meer. Hij begon luid te lachen en ik deed vrolijk mee. “Goed dan, ik ben het hulpje,” lachte Matt.
De deurbel klonk.
“Nu doet ie het wel!” zei Matt verbaasd. Ik grinnikte.
“Waarschijnlijk heb je niet hard genoeg gedrukt, Samson,” zei ik plagerig. Ik sprong van mijn bed af en liep naar beneden.
“Jullie hadden me nodig?” zei Cole met neutrale stem, zodra ik de deur open had gedaan. Hij had een zwarte zonnebril op en zwarte kleding aan, en keek uiterst serieus. Ik lachte.
“Ik ga om met een stel gekken,” grinnikte ik.
“En dat is maar goed ook, want alleen een stel gekken zou een gek als jou accepteren,” lachte Cole. Hij gaf me een knuffel en stapte toen naar binnen.
“Dus, waar moet ik over nadenken?” vroeg hij.
“Ga maar naar mijn kamer,” zei ik. Cole liep de trap op. Ik sloot de deur en ging achter hem aan.
“Hé, Matt!” hoorde ik Cole zeggen.
“Wie is Matt?” vroeg Matt. “Ik ben Nadenk-hulpje!”
Ik schudde glimlachend mijn hoofd en stapte mijn kamer in.
“Ha, Alex! Daar ben je weer,” zei Matt. “Moet ik je eigenlijk wel Alex noemen? Of is Coco Chanel beter?”
Ik trok een wenkbrauw op. “Hoe bedoel je?”
Matt zwaaide met mijn schetsblok. “Hoe lang heb je dit al voor ons geheim gehouden?”
“Ik moet het echt beter gaan verstoppen, geloof ik,” zuchtte ik.
“Laat eens zien,” zei Cole. Hij griste het blok uit Matt’s handen. “Bij de goden, Alex! Waarom heb je hier niets over gezegd? Dit is echt góéd!”
“Mja,” mompelde ik.
“Ik meen het, hoor,” zei Cole ernstig.
“Weet ik.”
“Je moet hier iets mee doen!” zei Matt enthousiast.
“Ik denk er over na,” beloofde ik. “Zullen we ons nu weer even bezig houden met de werkelijke reden dat Cole hier is?”
Ze knikten en met z’n drieën bogen we ons over de laptop.