A ranger/traitor 73

Miko vond het bijna jammer toen ze weer voet aan wal zette. Will leek zijn stemming aan te voelen.
“Wees gerust, we zullen nog wat water zien voor we aankomen.”
“Zijn Halt en Arnaut ook zo naar Skandia gegaan?” Miko grijnsde terwijl hij aan Halt dacht.
“Nee, zij zijn door de bergen getrokken.”
“En waarom gaan wij dan over zee?”
“Ten eerste worden de passen veel beter bewaakt sinds verkenners van de Temujai langs daar zijn binnen getrokken en natuurlijk weten ze in Skandia dat Halt en Arnaut langs daar zijn gekomen. Dus nu zullen ze nog beter bewaakt zijn. Ten tweede staat de winter voor de deur en dan is alles zo ondergesneeuwd.” Miko knikte. Hij had genoeg verhalen van zijn vader gehoord om te weten dat de Skandische winter niet te vergelijken was met dat wat zij in Araluen ‘winter’ noemden.
“Kom we moeten hier niet langer blijven staan dan nodig is”, zei Will, “Anders trekken we de aandacht.”
Ze reden het kleine havenstadje uit. Het was erg druk op de weg. Will boog zich naar Miko toe.
“Al die mensen, het zou me niet verbazen als hier in de buurt een tolridder staat om er van te profiteren.” Miko keek om zich heen naar alle zijpaadjes en velden om hen heen. Zelfs het kleinste kind zou hier om een ridder heen kunnen lopen.
“Waarschijnlijk op een plek weer iedereen langs moet.” Will knikte.
“Dat heb ik me ook al bedacht en het is de vraag of wij die weg ook moeten volgen of niet.”