5. Everything's Alright

“Wie is die Anya waar ze het over hadden?” vraagt Eva. “Als ze zo belangrijk is, waarom zagen we haar dan niet in zijn latere herinneringen?” “Ik denk dat hij die belofte dan toch niet heeft gehouden,” antwoordt Neil. “Tenzij…” zegt Eva. “Tenzij wat?” vraagt Neil. “Laat maar. Hé, is dat niet liedje dat de kinderen eerder ook speelden?” Neil herkend het ook en zegt “waarschijnlijk heeft hij ze het leren spelen.” Het is even stil. “Weet je wat? Ik ben veel te mannelijk voor dit soort scènes, ik ga verder. Ga je mee?” “Nee, ik kijk nog even rond,” antwoordt Eva. Neil verdwijnt en Eva bekijkt het boek en de knuffel op bed. Ze gaat naar beneden en daar staat een glas met olijven. ‘Iemand houdt van olijven,’ denkt Eva. Onderaan de trap ziet ze twee oude mannen tegen de piano duwen. De ene man is Johnny. “Dit gaat ons echt niet lukken,” zegt de andere man. “Wat als we het uit elkaar halen?” vraagt Johnny. “Kijk ons nou Johnny, we hebben niet bepaald een mooie leeftijd om piano’s te verhuizen. Weet je wat? Als dit zo veel voor je betekend, betaal ik wel de professionals om het voor ons te doen. Ik kan je niet helpen het huis te redden, dus dit is wel het minste dat ik kan doen.” Eva gaat terug naar boven, naar de bloemen, en verdwijnt.

Alles wordt zwart, dan wit, en dan staat Eva naast Neil, bij de klif achter het huis. “Eindelijk,” zegt Neil. Ze lopen om het huis, en zien dat het alleen de constructie van het huis is, alleen houten balken, en er ligt allemaal gereedschap omheen. Johnny zit peinzend tegen de voorkant aan. Een oude vrouw komt naar hem toe en zegt “Nick belde en zei dat ik moest komen.” Ze gaat naast hem staan. “Ik heb olijven meegebracht, die vind je toch zo lekker?” Het is even stil. “Ik heb het gehoord van River… Zal het wel goed met haar gaan?” Johnny antwoordt. “Haar ziekte is heel laat ontdekt, maar gelukkig is het geneselijk. Maar de medische kosten… We kunnen dit huis niet betalen, Isabelle. We kunnen haar behandeling nog maar net betalen. Ik ben hartstikke blij dat ze beter wordt, maar… Je weet niet hoeveel deze plek voor haar betekend. Haar hart zal gebroken zijn.” “Ik zou je willen helpen,” zegt Isabelle, “maar Ted en ik zijn net een beetje bij sinds de beurs crashte. Wat ga je nu doen?” “Ik ga… Ik ga haar vertellen dat het ons gaat lukken. Ik ga haar vertellen dat we alles kunnen betalen. Ik wil niet dat ze iets doms zal doen.” Isabelle kijkt hem bezorgd aan. “Je moet niet tegen haar liegen.” “Je begrijpt het toch niet Isabelle. Als ze het ontdekt weet ik niet wat ze zal kiezen.” “Dus?” zegt Isabelle. “Als zij zegt dat ze niet behandeld wil worden zodat jullie dit huis af kunnen maken, laat haar dan. Als dat is wat zij wil. Ik hou er niet van als mensen beslissen wat het beste is voor anderen.” Johnny kijkt op. “Denk je dat alles om haar draait? Hoe zit het met mij, Isabelle? Na al die jaren, mag ik niet één keertje egoïstisch zijn? … Ik wil niet alleen zijn, Isabelle. Ik laat haar niet dood gaan.” Johnny staat op en Isabelle zegt “dat is arrogant.” “Dat kan me niets schelen.” Johnny loopt weg. “Waar ga je heen?” vraagt Isabelle. Johnny stopt. “Ik ga iets van de klif halen om aan haar te geven. Dat zal haar ten minste een beetje gerust stellen.” “Dat maakt wat je doet niet minder erg…” antwoordt Isabelle. Ze legt een muziekdoosje op de grond. “Nick wou dat ik dit aan je gaf.” Ze draait aan de slinger en er klinkt een mooi muziekje. “Hij zei dat het heet ‘Everything’s Alright’ (alles komt goed (letterlijk: alles is goed)).” “Dat is het niet…” antwoordt Johnny, en hij loopt weg terwijl het muziekje nog nagalmt.