156. || Rainbows ||

Het huis van Justin's neef was, net als alle huizen hier, groot. Maar Luke's huis was groter geweest. Het was geen nieuw huis, en de witte verf was niet heel goed onderhouden. Het bladerde er in kleine schilfers vanaf.
Maar dat gaf het huis wel een bepaalde sfeer.
Toen we aanbelden, deed er tot Justin's verbazing niemand open. "Misschien slaapt hij al?" vroeg Thobias verward. Het was rond de 6 uur 's avonds. Welke sukkel ging er om die tijd slapen?
"Nee, ik denk dat hij naar zijn werk is..." mompelde Justin. Ik keek door het raam naast de deur en zag een doodnormale huiskamer. Het zag er niet naar uit dat het verlaten was. De tv stond op stand-by, de krant lag open op tafel en als ik goed keek, kon ik het licht in de keuken nog zien branden. Ik denk dat hij nog niet zolang weg was.
"Hij wist toch dat we kwamen?" vroeg ik voor de zekerheid aan Justin, die net zijn mobiel had gepakt en begon te bellen. "Ja." twijfelend.
"Hey Zeke, waar ben je?" vroeg Justin toen er werd opgenomen. Er werd geantwoord en Justin keek begrijpend. "Uhuh..." hij liep naar de zijkant van het huis, met zijn mobiel nog bij zijn oor en begon te grijnzen. "Waar lagen die zei je?" vroeg hij.
"Oké, bedankt hé. Spreek je nog wel. Bye." sloot hij vrolijk af en stopte zijn telefoon weer in zijn zak. "En?" voeg ik meteen.
"Hij moest inderdaad werken. Het busje staat naast het huis, we mogen hem zo meenemen. De sleutel ligt...." Justin liep naar de deur en tilde de deurmat op. "Hier." maakte hij zijn zin af en hield triomfantelijk een bosje sleutels in de lucht. Gelukkig, dan hoefden we hier dus niet te wachten tot die Zeke thuis zou komen.