26.

Liam POV

Ik bleef in stilte met mijn armen om hem heen zitten. Zachtjes wreef ik over zijn rug. ‘Dankje, Liam,’ zei hij na een tijdje. ‘Zayn, ik ben er voor je en ik zal er ook altijd voor je zijn,’ zei ik. Hij glimlachte voorzichtig, maar die verdween al snel. ‘Heb je nog iets gehoord van haar?’ vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd. ‘Rose zegt wel dat ze er kapot van is, maar ik wil haar nooit meer zien,’ zei hij. Ik knikte. ‘Hij verdient zo’n goede jongen als jou niet.’ Hij bleef vooruit staren en snikte nog zachtjes. ‘En ook jouw tranen niet, Zayn. Ik weet dat je je probeerde sterk te houden de voorbije dagen, maar zo kan het niet verder,’ zei ik iets harder. Hij keek verbaasd op. ‘Wat bedoel je?’ vroeg hij. Ik zuchtte. ‘In de interviews zeg je geen woord, je hebt de laatste dagen geen enkel liedje tijdens de repetitie zonder fouten kunnen zingen. Ofwel vergat je je tekst, ofwel zong je het verkeerde of je kon je hoge noten niet aan. Zo kennen we je niet, Zayn,’ zei ik. ‘Waarom zeiden jullie niets?’ vroeg hij. Ik zuchtte. ‘Omdat we het niet kunnen. We kunnen niet kwaad op je worden omdat je wat problemen hebt, dan zou het alleen nog maar erger maken. Hoe zou je je voelen als we allemaal kwaad werden tijdens de repetitie omdat je steeds je tekst vergat?’ zei hij. Hij knikte. ‘Ga nu maar slapen, het zal je goed doen,’ zei ik nog en ik stond op om de kamer te verlaten. ‘Liam?’ hoorde ik achter mij. Ik draaide mij om. ‘Bedankt. Voor alles,’ zei hij nog. Ik knikte en verliet de kamer. Ik geloofde in Zayn. Het zou allemaal wel goed komen...

En dat deed het ook. Het ging ook steeds beter. Tijdens de repetities ging het uitstekend. Hij kon alle noten aan en zong alles weer zonder fouten. Ook zag ik hem weer vaker wat lachen. Het deed me goed om hem zo te zien. Ik begon te geloven dat alles weer goed met hem was. Tot die ene dag dat hij kwaad binnenkwam en alleen op de bank ging zitten. Ik ging naast hem zitten en keek hem aan. Hij keek mij afwachtend aan. ‘Wat?’ snauwde hij toen ik niets zei. ‘Wat is er buiten gebeurd?’ vroeg ik. ‘Niets,’ zei hij kort. ‘Zayn…’ drong ik aan. Hij zuchtte, maar ging toch verder: ‘Rose stond buiten op mij te wachten. Ze probeerde me al even te bereiken, maar mijn gsm stond op stil dus was ze naar hier gekomen. Ze wilde praten over Stephanie,’ zei hij. ‘Wat had ze te zeggen?’ vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik liet haar niet uitpraten. Ik wilde het niet horen en ben maar terug naar binnen gekomen,’ zei hij. Zonder nog iets te zeggen ging ik naar buiten, er klopte iets niet…