Writings number 1 -~Familie~

'Gaat het goed?'
Ik keek op. Voor mij stond een man van de marechausee. Ik herkende het gezicht; hij liep hier al uren alles in de gaten te houden. En ik stond hier al meer dan een uur te wachten.
'Ja', zei ik vlug. 'Alleen mijn vader is een beetje verdwaald'
'Misschien kun je zijn naam laten omroepen bij het informatiepunt', opperde de man. Ik besefde me dat ik als een hopeloos kind erbij zat. Een verloren kind, daar leek ik op. Maar ik was niet alleen.
'Ja. Dat komt goed. Die mevrouw daar hoort bij mij', ik wees naar mijn moeder die bij het informatiepunt stond. Zelf was ik gaan zitten op de bankjes. Mijn benen konden het simpelweg niet meer aan.
'Oh. Oké'
'Bedankt', zei ik nog.
Mijn vader stond er niet bekend om, maar hij was een enorme chaoot, van tijd tot tijd. De vlucht moest allang gelanden zijn. Mijn vader had ons allang kunnen bellen. Hij heeft een mobiel, hij heeft mijn moeders nummer, het kon niet mis gaan. Toch leek het nu behoorlijk mis te gaan.
Mijn vader en broertje zouden vandaag terugkomen van de begravenis van pappa's aziatische vader. Nee, het was niet mijn opa, het was mijn broertjes opa. Daarom was ik niet met hen meegevlogen.
Mijn moeder heeft het zwaar gehad. Na mijn geboorte heeft zij alleen voor mij moeten zorgen. Toen ik twee was moest zij vanwege geestelijke omstandigheden naar een inrichting. Intussen bleef ik een jaar bij vreemde mensen, mensen die mij niet kenden. Zij waren anders, vertelden geen verhalen over andere tijden, zoals mijn moeder dat altijd deed. Nee, Jip en Janneke, dat was hun verhaal. Ik vond er niks aan. Veel liever reisde ik samen met mamma door de tijd om aan het einde dromenland te betreden. Maar dat kon niet. Het beste wat ik te horen kreeg was Otje, alleen Otje vond ik leuk. Maar ook haar avonturen raakten op.
Gelukkig vond mamma "pappa", hij hielp haar weer er boven op. Pappa zorgde ervoor dat mamma weer voor mij kon zorgen. En mamma stopte mij weer in bed terwijl pappa meeluisterde naar de verhalen. Soms moest mamma stiekem huilen nadat ze mij had ingestopt. Dan kwam pappa haar troosten. Dat hoorde ik aan de lage bromtonen die mijn kamer binnendrongen.
Mamma heeft pappa nodig.

'Ik ga nog even langs de eerste hulp', meldde ik mams. Het was een onzinnige poging. Maar wie weet was er inderdaad iets heel anders aan de hand. Dus om het zekere voor het onzekere te nemen ging ik naar de hulppost.
Niemand daar. Alleen een klein meisje dat door haar enkel is gegaan. Ik wou de hoop bijna opgeven toen ik me bedacht dat het erger kon. Automatisch stelde ik mij in op "worst-case-scenario". Mijn vader kon een hartaanval hebben gehad. Daarna wendde ik me tot de hulpverlener.
'Pardon, heeft u misschien een man gezien? Zwart haar, lichte felle ogen, bakkebaarden...?'
De vrouw zweeg even.
'Er is een jongen van ongeveer 10 bij hem'
Toen werder haar ogen groot.
Het duurde lang voordat zij durfde vertellen dat de man naar het ziekenhuis was afgevoerd.
Mijn hart stond stil. Dit kon niet!