XXXV. Mucht harder battle....

Er was blijkbaar niet erg veel om doen, de slag met de vampiers.. het was iets wat door minderwaardige kranten opgepikt werd en die schreven de waarheid, hoewel de complottheorieën die eraan verbonden waren misschien een tikkeltje overdreven. Vampiers en de nasa die overeengekomen waren om niets over de slag te lekken; de mensen hadden verloren, anders waren de regeringen er wel voor uitgekomen, maar de mensen hadden de vampiers dingen gezworen waardoor die hun zege in stilte vierden. Bloed, goud, juwelen... tuurlijk, alsof er vampiers waren die daarvoor zouden vallen.
Hetgeen me irriteerde was dat Marcus en Remi nog steeds niet zeker genoeg waren over de vesting om ons groen licht te geven. Mijn handen begonnen te jeuken... ik begon behoorlijk kwaad te worden op diegene die ons leven hadden willen verpesten door over vampiers in het openbaar te komen.

Felix en akshay waren bezig met de vampiers te trainen, ze zoveel mogelijk te leren om in groep samen te werken, ze te leren wennen aan de wolven... ze trainden hard en het wierp zijn vruchten af. Nessie, Alice, Edward, Bella en nog een paar anderen hielden zich bezig met de gaven, om die te laten samenwerken in een soort super vampier team, en ook dat ging vooruit, maar.. ik maakte me zorgen. Dit wachten op het juiste moment -dat volgens Marcus en Remi nog moest komen- gaf ons voordelen, liet ons sterker worden, wat heel goed nodig was, maar het gaf de andere partij ook tijd om te trainen, om hun gaven tot het optimale te kunnen begrijpen, tijd om nieuwe mensen te rekruteren, misschien wel de tijd om een aanval op ons voor te bereiden. Ik werd er gek van, of ik zou het geworden zijn als ik in staat zou zijn geweest om gek te worden.

Uiteindelijk gaf Remi me het teken, laat de burcht maar uitrukken. vandaag was de grote dag. VOlgens onze twee spionnen in Amerika was het daar redelijk rustig na hun vernederende nederlaag van niet zo heel lang geleden. Ik liep helemaal vooraan van mijn team samen met Felix. Aro, Caius en Tristan liepen ergens in het midden, ze dachten er beter beschermd te zijn, maar ook zij zouden moeten vechten. Ze dachten dat ik een grap maakte toen ik zei dat de groep bij teken van gevecht zou uiteen vallen, zij zouden in het midden zitten. Bijna als de roos waarop iedere boogschutter zou willen schieten.
We liepen in synchrone groepen, elk met een paar van ons aan kop. We hoefden op een rustig tempo nog geen half uur te lopen, ze waren heel erg dicht bij ons in de buurt. Het verbaasde me dat we nog nooit een aanval hadden gehad. Bella en Ik liepen elk aan de uitersten van de groepen, Dagmar liep voorop in de groep in het midden. Alice en Jane liepen voorop in een andere. Het kasteel was verlaten, mijn kinderen waren verdeeld over de verschillende groepen, en ook elke groep had een aantal wolven mee. Voor het moment waren ze nog in hun normale vorm, zodra we tegenaanvallers hadden en onze groepen uit elkaar weken, zouden zij veranderen van vorm. Dat zou ons een voordeel geven.