Nooooooooo!

'Indy, Indy!', Katie schudt mij helemaal door elkaar.
Ik wil slapen. 'Ik wil slapen Katie!!!', grom ik boos.
'Ik geloof dat we in slaap zijn gevallen', fluistert zij.
Mijn kamer vervaagt. Ergens in de middel of nowhere ligt mijn lichaam. Koud, stijf, als doods. 'Waar in hemelsnaam zijn we?', vraag ik. Ondertussen veeg ik het slaapzand uit mijn ogen. Wanneer ik mij omdraai wordt een blauw geval zichtbaar.
'Telefooncel', mompel ik slaperig. 'Telefooncel!', schreeuw ik.
'Jeez, Indy, jij was echt weg. Waar kom je vandaan? Heb ik je zojuist van mars gerukt?'
'Mars? Welnee, doe niet zo idioot. Ik was bij "Is er leven op Pluto, kun je dansen op de maan"... België!'
Ze blijft mij even aankijken.
Chocola, dat is het eerste waar ik aan denk. In mijn armen ligt de doos. Maar wanneer ik hem ondersteboven houdt kan ik maar 1 ding vastellen; 'Hij is leeg', klaag ik.
Katie negeert me. Ze reageert niet. Alles wat zij doet is mij naar beneden duwen. Er komt iemand aan.
'Shhhhh!'
Ik zie een gestalte lopen. Een schaduw tegenover de maan. Kan het zo zijn dat dit het moment is waar wij al uren op zitten te wachten?
Dus... als het de Doctor is... dan moet hij mij meenemen naar een land of myth and a time of magic. En hopelijk heeft hij chocola bij zich. Heeft de TARDIS een wc? Opeens voel ik hoe nodig ik eigenlijk moet. In al die uren dat ik in Engeland ben, ben ik nog 0 keer naar de wc geweest.
'Kate... Dit is hem geloof ik. Geef me jouw zaklamp'
Ik fluister zo zacht dat zelfs Kate me niet verstaat.
'Wat?', vraagt ze. Op dat moment grijp ik de zaklamp. Zonder te aarzelen zet ik hem aan. En ik schijn recht in de ogen, zodat de meneer eerst zijn gezicht af dekt.
'Wie ben je en wat kom je hier doen?', roep ik in mijn politie-immitatie. Katie stoot mij aan. Juist, vergeten dat wij in Engeland zijn.
'Who are you and what are you gonna do?', verbeter ik.
'Better ask what you two are doing here in the middle of the night', antwoordt de man.
Oh, right, it was getting late already, I didn't noticed.
'We asked first!', Katie yelled.
'And don't you dare to lie. We know everything', I added.
'Oh, so... why ask if you know?'
'Just gimme the awnser!'
'I am The Doctor'
'So... it's you. It's really you'
I decided that it was safe to lower the flashlight. He looked much younger than I ever expected.
'You know Dina Verbeke', I wanted to be sure.
'Yes, ofcourse I know her, but who are you?', the man wondered. He really looked like a student, not like someone I would call "daddy".
'Well, hold on, because I'm your daughter', I did admit.