Twee

Ik plofte met een zucht op mijn bed. Waarom had ik vanmorgen gedacht dat dit een goede dag zou worden? Tot nu toe was het alles behalve goed.
Ik pakte mijn telefoon en ging naar bericht verzenden. Ik tikte Tirza’s nummer in en begon een bericht.
Ben in de stad tegen een jongen opgebotst, zoooo genant! =S x
Niet lang daarna kreeg ik een berichtje terug.
Wie ben jij????
Verbaasd ging ik overeind zitten. Wie ben ik? Dat wist ze toch? Waarom vroeg ze dat?
Dude, ik ben Sam. Wat is er aan de hand? Heb je me per ongeluk uit je telefoon verwijderd ofzo? smste ik terug.
Mijn mobiel trilde bijna meteen. Nee hoor! Jij smst met een andere telefoon!
Andere telefoon? Opeens begon me iets te dagen. Ik bekeek mijn postvak-in en zag niet de eindeloze smsjes van Tirza, maar berichtjes van Harry, Louis, Zayn, Harry, Harry, Niall en weer Zayn.
Dit was mijn telefoon niet, dit was de iPhone van die jongen! Ik vloekte hardop en hoopte dat hij mijn smsjes niet zou lezen. Dat had ik tenslotte ook niet gedaan.
Ik besloot mezelf te bellen. Na het nummer in te typen hield ik de telefoon bij mijn oor.
“Hallo,” zei een kalme jongensstem.
“Jij hebt mijn telefoon,” meldde ik.
“En jij de mijne,” zei de jongen droog. Ik knikte, maar besefte toen dat hij dat natuurlijk niet kon zien.
“Dat klopt,” zei ik dus maar.
“Over een uurtje in de Starbucks?” stelde hij voor. Ik dacht even na.
“Jij betaalt.” Ik hing op.

Een uurtje later zat ik in de Starbucks. Ik liet het niet zien, maar ik was redelijk onzeker. Met oordopjes in mijn oren zat ik op het bankje. Het was niet mijn muziek, maar die van de jongen. Ik vond het interessant om te zien hoeveel nummers van One Direction hij op zijn telefoon had. Was hij misschien homo?
Ik sloot mijn ogen en luisterde naar de muziek. Misschien zong die domme band toch beter dan ik eerst dacht.
“Hoi,” zei een stem. Mijn ogen vlogen open. Zonder te knipperen keek ik de jongen aan.
“Hoi.”
“Frappuchino?” vroeg hij. Ik knikte en de jongen liep naar de bar. Een paar minuten later kwam hij terug met twee bekers in zijn handen.
Ik sipte wat van mijn koffie. Was er toch nog iets goeds vandaag; gratis koffie. Een tijdje zaten we daar zwijgend.
“Hier is je telefoon,” zei de jongen opeens. Hij legde het ding op tafel.
“Hier is de jouwe,” zei ik. “Leuke muziek, trouwens.” Ik legde die van hem ook op tafel en griste de mijne weg. Ik stond op en zou weglopen.
“Doei,” zei ik. Ik had net een stap gezet toen ik een hand op mijn arm voelde.
“Wacht.”
“Waarop?” Ik draaide me om en trok mijn wenkbrauw op.
“Waarom praten we niet even?” stelde hij voor.
“Waarover?”
“Ga nou zitten,” zei hij ongeduldig. Nog steeds met mijn wenkbrauw omhoog ging ik zitten. Ik nam nog een slokje van mijn koffie.
“Waarom wil je zo snel weg?” vroeg hij.
“Waarom niet?” antwoordde ik uitdagend. De jongen zuchtte.
“Ik ben Liam,” stelde hij zichzelf voor.
“Oke,” knikte ik. Afwachtend keek hij me aan. “Wat?”
“Hoe heet jij?”
“Oh. Sam.”
“Hallo, Sam,” zei hij vriendelijk. Hij stak zijn hand naar me uit. Ik keek ernaar, maar verroerde me niet. Nogmaals zuchtend legde hij zijn hand op tafel.
“Dit wordt niets, of wel?” informeerde hij.
“Nope.” Ik maakte een plop-geluidje bij de p.
“Ga dan maar, als je dat zo graag wilt.”
Ik stond op, pakte mijn skateboard en liep zonder iets te zeggen de Starbucks uit.