166. || Rainbows ||

Want hoe moest ik hier nou in vredes naam op reageren? Moest ik zeggen dat ik hem ook leuk vond? Nee, want ik mag nu even niet liegen. Dat zou de situatie enkel erger maken. Ik kon hard wegrennen, mijn leven in Londen weer oppakken en alles vergeten. Maar dat wou ik niet.
Ik kon Thobias de waarheid vertellen. Dat ik hem gewoon niet leuk vond. Niet als meer dan vrienden, bedoel ik. Ik kon hem vertellen dat hij zijn naam wél degelijk waard was. Alleen pittig veel pech had qua jongens, momenteel. Dat was denk ik het beste om te doen, maar de moed, vond ik niet. Ik wou niet dat hij zo gebroken was, maar ik wou zeker niet tegen hem gaan liegen en hem inruilen voor Justin. Wat was dit moeilijk zeg! Waarom heb je op school niet het vak; gevoelens. Of iets in die richting.
Ze proberen je van alles bij te brengen, over dingen die je later meestal toch niet nodig hebt, maar het belangrijkste vergeten ze je gewoon te leren. Ze gaan er gewoon domweg vanuit dat je die dingen weet. Lekker dan. Misschien moet ik maar leraar worden... Dan kan ik die kinderen écht wat bijbrengen.
Oké, nee slecht idee Niall. Sprak Junior streng. Ik zuchtte diep. Dan maar putjesschepper hé...
"Laat maar, ik ga al. Veel g-geluk samen." stotterde Thob en draaide zich om, terwijl hij met de mouw van zijn shirt zijn tranen probeerde te drogen. Ik stak mijn hand op, wou schreeuwen dat hij niet weg moest gaan, maar de woorden bleven hangen achterin mijn keel. Ik wou hem achterna gaan, maar mijn voeten zaten aan de grond gelijmd met lijm, die zelfs een vakman niet los zou kunnen krijgen. Ik wou huilen, wist niet precies waarom, maar kon het niet. Misschien was het beter zo. Al had ik het rare voorgevoel dat Thobias hier niet beter van zou worden.