167. || Rainbows ||

Thobias verdween uit het zicht. Justin sloeg zijn arm om mijn schouders en drukte een vlinder licht kusje op mijn wang. "Het komt wel goed met hem joh." fluisterde hij. "Ja, ik hoop het... Maar met mij niet..." zuchtte ik. Justin liet zijn arm van mijn schouders vallen en keek me verbaasd aan. "Ik wil geen putjesschepper worden..." zei ik op een zielig toontje. Het leek me zo goor werk. En slecht betaalt. "Wat?" lachte Justin en begon steeds harder te lachen. Ik keek hem beledigd aan. Lachte hij me nou uit?!
"Niet lachen! Ik wil ECHT geen putjesschepper worden!" riep ik paniekerig. Justin kwam langzaam bij van het lachen en sloeg zijn arm weer om mijn schouders. "Niall, je word geen putjesschepper. En ik lachte om je randomness." grinnikte Justin en gaf me nog een kusje op mijn mond. "Wat word ik dan?! Ik heb geen diploma!"
Wacht eens even, was randomness wel een woord? Agh, wat boeit het ook. Het klonk wel cool.
"Jij word mijn man." zei hij grijnzend. Ik keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. Wat kregen we nu? "Gaan we trouwen dan?" vroeg ik hem verbaasd. Waren we daar niet een beetje te jong voor...? Justin lachte een schal lachje. "Ooit. Denk ik..." zei hij en begon te lopen. Ik liep maar gewoon mee. Ook al had ik geen idee waar we heen gingen. Hmmm, wou ik wel trouwen? Ik bedoel, dan moet je weer zoveel regelen enzo... En dan moeten er allemaal mensen komen kijken... Het enige dat me er leuk aan lijkt, is het feit dat we dan getrouwd zijn, en het buffet. Dat zou ik dan natuurlijk klaarmaken, dan huur ik allemaal chefkoks in en dan maak ik AL het eten dat bestaat. Dan moet ik natuurlijk ook alles voorproeven (en na proeven, dat houd in, alles opeten en daarna de mensen vertellen dat het heerlijk was), wat ben ik soms toch ook gemeen...