170. || Rainbows ||

"Maar ik háát werken!" klaagde Justin. Ik zuchtte. "IEDEREEN HAAT WERKEN." Zei ik en maakte een 'duuh' gebaar. Justin keek beledigd. Ik voelde me meteen schuldig. Maar zette me over dat gevoel heen.
"Je zult moeten werken voor je geld. Dat moet elk mens." vertelde ik hem, maar nam aan dat hij dat wel wist. "I know, maar dat wil ik niet.... Kan één of andere miljonair ons niet gewoon geld geven?" vroeg hij met een glimlachje, die vertelde dat hij wist dat het niet kon, maar hij het wel wou willen.
"Justin, je weet dat dat niet kan. Ga gewoon gezellig met mij ergens werken." stelde ik hem gerust. Hij hoefde heust niet ergens alleen heen.
"Samen?" vroeg hij onzeker en lette weer op de weg.
"Always." zei ik en glimlachte, waarna ik weer uit het raam keek. God, we leken nu al een getrouwd stel. Luke had echt gelijk gehad...
"Moet ik een jurk aan?" vroeg ik Justin na een tijdje en keek hem vragend aan. Hij had deze vraag blijkbaar totaal niet verwacht, want hij trok verbijsterd zijn wenkbrauwen op. "Als we gaan trouwen." verduidelijkte ik de situatie. Hij vormde met zijn mond een 'o' en dacht even na.
"Dat kan... Denk alleen niet dat dat jou staat... Sorry." zei hij en verontschuldigde zich met een klein glimlachje. Ik grinnikte en probeerde mezelf in een jurk te zien. "Kleed zwart slank af?" vroeg Justin, en keek diep in gedachten naar de weg voor ons. Daar moest ik even over nadenken. Was het nou zwart of wit, dat slank maakte? En waren het nou verticale, of horizontale strepen die je dunner leken lijken? Verticaal toch?
"Volgens mij wel... Hoezo?" zei ik bedenkelijk en keek hem nieuwsgierig aan. Waarom wou hij dat weten? Hij was verre weg van dik. Of iets dat er ook maar op leek.