171. || Rainbows ||

"Gewoon..." zei hij onverschillig en haalde zijn schouders op. Ik besloot er verder geen aandacht aan te besteden, het zal wel niks zijn.

De volgende dag, zaten we in ons nog lege flatje en verveelden ons dood. Gister avond waren we opzoek gegaan naar een goedkope flat, en hadden die gevonden. We konden het huren voor een paar maanden, en daarna zouden we een appartement moeten kopen. Wat ook onze planning was geweest. Maar in de flat zat enkel een kleine badkamer, met alleen een douche en een wc, en er was 1 slaapkamer met een tweepersoonsbed. De keuken was net groot genoeg om in je eentje te kunnen staan, en samen koken werd hem dus niet. Ik lag op het kleine tweezitsbankje in de woonkamer en telde de vieze vlekken op het plafond van de flat. Het was hier serieus smerig.
Welgetelt elf vieze vlekken zaten er op het plafond. "Jus, ik verveel me. Kom we gaan naar de stad." zei ik plots en stond op. Justin, de net onze tassen aan het uitpakken was, keek op. "Wacht even, ik ben bijna klaar. Waar wil je die dobbelstenen?" vroeg hij, alsof hij praatte over een doodnormale zaak. Ik slikte. De dobbelstenen.
Ik was die vervloekte dingen haast vergeten... "Weg." zei ik vastbesloten en keek er niet meer naar om. "Weet je het z-"
"Ja." onderbrak ik Justin ruw en trok een vest over mijn rode shirt. Justin ging er verder niet op in en gooide de dobbelstenen, samen met lege koekjes verpakkingen, de prullenbak in. Weg ermee.
Weg met die ellende, ik kon er niet tegen. "Neem je je gitaar ook mee?" vroeg Justin verbaasd toen ik mijn gitaar-koffer op mijn rug nam.
"Ja? Wie moet jou anders begeleiden." Het was een retorische vraag, en al hoefde ik er dus geen antwoord op; antwoordde Justin toch.
"Weet niet?"
Ik glimlachte naar hem en deed de deur achter hem op slot toen we vertrokken.