174. || Rainbows ||

We hebben de hele middag daar in de stad gezeten, soms ging Justin erop uit om eten voor me te halen, en dan bleef ik in mijn eentje op mijn gitaar pingelen. Lang niet zo leuk zonder Justin. Toen het avond begon te worden, wat ik opmerkte doordat het schemerde, was Justin al tien minuten weg om voedsel te halen. Terwijl hij er de vorige keren maar vijf minuten overdeed. Aangezien Nando's om de hoek was.
Toen ik hieraan terugdacht kon ik me nog net beheersen niet te gaan gillen als een meisje. Nando's was echt mijn lievelingsrestaurant. Zonder twijfel.
Maar Justin was dus nog niet terug, en ik maakte me zorgen. Niet per sé om het feit dat mijn vriend langer weg was. Maar om het feit dat het Jústin was, die langer weg was. Dat kon gewoon niks goeds betekenen weet je.
En mijn voorgevoel werd bevestigd toen Justin de hoek om kwam, met zijn handen op zijn rug en achter hem een norse politieman. Ik gaf mezelf een facepalm en pakte mijn gitaar in. Ik deed de tas op mijn rug en kwam de man en Justin tegemoet lopen. Justin haalde één hand achter zijn rug weg en gaf me een zak Pirri-pirri boutjes.
Hij zei niks over de politieman. Dus moest ik het tot mijn ergernis, aan hem vragen. "Justin, wat heeft dit te betekenen?"
"Wat? Je wou toch pirri-pirri? Of had ik dat verkeerd verstaan?" vroeg hij droogjes en keek me verward aan. Ik zuchte diep. "Ik had het niet over het voedsel." zei ik op een geduldige toon en wenkte naar de man in uniform.
"Oh, dit is Marvin. Marvin, dit is Niall." stelde hij ons aan elkaar voor. Oké, dacht ik. En nu? Ging hij me nog vertellen waarom hij vrienden was geworden met een politieagent?