179. || Rainbows ||

"Bedankt." zeg ik als ik weer overeind ga zitten.
"Graag gedaan. Daniëlle." zegt ze en schud mijn hand met een kleine glimlach op haar gezicht. "Niall."
Ze is lang, draagt een slobberige joggingbroek en een hemdje. "Was je aan het hardlopen?" vroeg ik haar verward en haalde mijn hand even door mijn haar. Ze lachtte een mooie pure lach. "Nee, ik ga naar dansen." verduidelijkte ze. Oh, ka ook.
Wist ik veel.
"Euh, heb je een jongen gezien, iets ouder dan ik? Hij was hier net nog..." zei ik nu iets rustiger en keek weer om me heen. Marvin zou toch niet? Nee. Dat kan niet. Ik hoorde een schot, en keek op.
Beelden van een dode Justin in de sloot schoten door mijn hoofd. Oké, misschien was er toch reden tot paniek.
"Ja euh, oh my gosh!" ze sloeg haar hand voor haar mond en rende naar de overkant van de straat. Ze knielde naast een hoopje ellende neer.
Shit, dat was mijn hoopje ellende.
Ik stond op, een pijnscheut ging door mijn maag, maar ik negeerde het. Ik liep met een grote boog om mijn ex-maaginhoud, richting Justin.
Daniëlle voelde met haar hand aan zijn hoofd. Hij zag lijkbleek met lichtte blosjes op zijn wangen. "Justin, wat heeft hij gedaan?!" vroeg ik en zakte aan zijn andere zijde op de grond. "I-i-ik, h-e-t g-a-aaat w-w-el." stotterde hij. Ik keek nog eens goed naar hem. Nee, het ging duidelijk niet goed.
Ik ging even anders zitten, en sprong bang op toen mijn schoen onder het bloed zat. Ik bloedde toch niet?!
Geschrokken keek ik naar Justin. Zijn broek was doorweekt van het bloed. Mijn eerste gedachte was dat hij ongesteld was. Maar dat was zo krankzinnig dat ik het meteen mijn hoofd uit bande. "Je bloed." zei ik tegen Justin, voor het geval hij dat nog niet wist.