180. || Rainbows ||

"Ja, goh? N-ee het li-jkt alle-e-n maar zo." zei hij en rolde met zijn ogen. Maar aangezien hij verkromp van de pijn, was het niet erg overtuigend.
"Justin, die niet zo belachelijk! Waar heb je pijn?! Heeft hij je geraakt?!" vroeg ik paniekerig. Ik hoorde toch duidelijk een schot. Of het was iets anders dat veel lawaai had gemaakt. Dat kan ook.
Justin zuchtte. "H-et is niks." probeerde hij overtuigend te zeggen. Maar hij was nog even bleek, en kleine zweetdruppeltjes hadden zich op zijn voorhoofd gevormd. Hij had koorts.
"Justin, Godverdomme, dit is ernstig! Geef antwoord, ben je geraakt, of niet?!" vroeg ik nogmaals, maar nu schreeuwend. Justin kreeg tranen in zijn ogen. "J-a. M-ijn been." zei hij zachtjes. Daniëlle had haar mobiel al gepakt en begon te bellen. Ik nam aan dat ze een ambulance belde. Ze noemde de straat en het ongeluk.
"Oké."zei ze en stopte haar mobiel weer weg.
"Stil blijven liggen, niet bewegen." zegt ze en knoopt Justin's broek los. Justin wou protesteren. En ik eigenlijk ook. Maar toen we zagen dat ze precies wist wat ze deed, hielden we onze mond. Justin slaakte een kreet toen ze zijn broek langzaam over de wond naar beneden trok. Hij beet op zijn lip om te proberen de pijn tegen te gaan. Maar aan zijn gezicht te zien, werkte het niet. Daniëlle waarschuwde Justin voor ze zijn broek strak om de wond knoopte en het bloeden zo wat stopte. "G-a ik dood?" vroeg Justin lichtelijk in paniek en keek naar al het bloed dat hij al verloren had. Shit, dat mocht niet. Zonder Justin kon ik ook net zo goed dood zijn. Hij mocht gewoon niet dood. Dat was niet voorbestemd.
"Nee." zei ik vastbesloten.
"Al moet al mijn eigen bloed opofferen voor jou. Als dat je zou redden, zou ik dat doen."