Chapter 2

De taxi stond nog te wachten terwijl ik rustig naar de voordeur liep. Al snel werd er open gedaan door m'n zusje Stephanie. " te laat" lachtte ze. "Oma maakt je af, oma maakt je af..." zong ze terwijl ik de deur dicht liet vallen, mijn tas en jas aan de kapstok hing. Snel liep ik naar de muziekkamer, voor de deur fatsoeneerde ik mijn haar en nam een grote hap adem en liep rustig de muziek kamer in. " sorry dat ik zo laat ben oma" zei ik verontschuldigend. Oma keek me streng aan maar lachtte daarna vriendelijk naar me." maakt niet uit meisje, kom snel zitten" ik liep met een licht versnelde stap naar de piano. "Om het goed te maken mag je me favoriete nummer spelen" zei ze vrolijk, wat ik redelijk apart vond, meestal is ze niet zo vrolijk en zeker niet als ik te laat ben. Ik kuchtte zacht en begon te spelen. Op mijn mooist speelde ik de klanken van Claude Debussy's clair de lune. Af en toe keek ik opzij om naar oma te kijken, ze had haar ogen gesloten en genoot van mijn spel. " schitterend lieverd."zei ze lief. " je spel is geweldig, ga maar. Begin maar vast aan je huiswerk dan ben je straks eerder klaar" ze gaf me een knipoog, wat er best raar uitzag bij haar. " dank u oma" glimlacht ik haar toe en gaf haar een kus op haar wang. " hoe voel je je?" vroeg ze net toen ik de kamer uit wou lopen. Ik wist waar dit over ging, dus een antwoord als prima ging het niet worden " nog steeds misselijk en duizelig, heb nu alleen geen hoofdpijn" gaf ik eerlijk antwoord. Oma knikte "als je.." " ja oma, dan blijf ik in het huis" glimlachte ik snel. "Abigail, dit is serieus het kan elk moment gebeuren, je weet niet waar je terecht komt." zei oma nu bezorgd. " ik hoop dat het gebeurd op de wc: dan kan ik daar rustig wachten tot ik weer terug spring" zei ik sarcastisch. Oma lachte nu ook. Nu liep ik echt de kamer uit. Ik liep door het huis opweg naar mijn zolder kamer. Het huis is al zo'n 500 jaar oud en is zolang als ik weet in bezit geweest van de familie. Daarom vind oma het belangrijk dat ik, als ik in huis spring, ook daar blijf.

Aan gekomen op mijn kamer sla ik mijn Engels boek open. Maar word al snel gestoord door mijn telefoon, ik kijk op en zie dat ik een berichtje heb van Milan:

Ik weet dat je het druk hebt en dat je familie veel druk op je zet maar wou dat ik je kon begrijpen, maar zolang jij niks zegt voel ik me klote. Dit was niet wat ik verwachtte toen ik je een halfjaar geleden verkering vroeg. Maar schatje maak je geen zorgen, alles komt goed! Ik weet dat je me het zult vertellen zodra je het kan. Ik mis je! ik heb zit in morgen jou dagje vrij van je familie xxxxxx hou van je

Ik had tranen in mijn ogen bij het lezen van Milans berichtje en besloot mijn onverwachte vrijetijd om hem te bellen.
Het voelde goed om hem te bellen, hij wil me een keer horen spelen hihi, ik ga een manier zoeken om hem het te gaan vertellen, het kan niet langer zo. Er werd op de deur geklopt: "Abby, je moet naar beneden van oma" schreeuwde mijn broertje Ricardo door de deur ik gooide mijn Engels boek dicht en mijn telefoon op mijn bed.

De 2 uur geschiedenis les van oma leek wel 100 jaar te duren. Ik was zo blij toen ze zij: "oké dat was het voor vandaag, laten we gaan eten meisje." samen liepen we naar de eetzaal. Als je de weg hier niet wist kon je je neus achterna lopen, het eten rook weer heerlijk. Ik de eetzaal zaten mam, Stephanie Ricardo, opa, mijn neef Jeffrey en oom James al klaar. Opa zat aan de ene kant aan de kop van de tafel en oma ging aan de andere kop zitten. Ik liep naar opa toe en gaf hem een kus. Toen ik langs neef Jeffrey liep gaf ik hem een knuffel, we zijn super close maar helaas zie ik hem weinig. Toen nam ook ik plaats aan de tafel, lang Jeffrey. " Abigail, we hebben een verassing voor je, vanavond hoef je niet met opa in je eentje te dansen. Jeffrey bied zich aan als je danspartner voor vanavond "kondigde oma aan. Jeffrey is de enige persoon die niet in dit huis woont die over het geheim weet en hij is daarbij dus meteen mijn vertrouwens persoon. Jeffrey stak speels zijn tong naar me uit