Het levensverhaal van Ursula

Lang geleden, heel lang geleden, zo lang geleden dat geen enkel mens zich het kan herinneren werd er in een al lang vergeten dorpje een meisje geboren. Ze heette Anne. Anne groeide goed op, had genoeg vriendjes en vriendinnetjes en ging niet naar school, er bestond nog geen school in die tijd. Maar Anne wilde alles weten, dus ging ze vaak mee met haar vader naar het land, waar graan werd verbouwd. Alle vogels die ze zag, al het onkruid, de soorten wolken, de mensen die op het land werkte, ze wilde alles weten.
Toen ze twaalf was, werd ze volwassen. Ze pakte een pijl en boog en sprong op haar paard, richting de stad. Ze wilde verder dan haar dorp. Verder qua kennis, qua alles! Ze vroeg aan vele mensen of ze wisten of er een oude man in de stad woonde. Niemand wist een oude man, laat staan in de stad! Vol van teleurstelling liep Anne de stad uit. Voor de immense poort zat een oude dame. Anne keek op, gaf de oude vrouw een muntje en zei: 'U heeft er vast meer aan dan ik, nu ik terugkeer naar mijn dorp, waar ik nooit mijn kennis zou kunnen verbreden.' De oude vrouw wist niet wat ze moest zeggen. Ze staarde alleen maar naar het muntje: het was een speciale munt. Een zeer oude, wel honderden jaren oud. Er stond een Hert op afgebeeld, het heilige hert Ursula, dat volgens de legende tientallen mensen zou hebben gered van de dood. De oude vrouw keek op, schudde haar hoofd, keek eventjes wazig vooruit. Anne liep al weer verder. 'Wwwacht!' riep de oude vrouw. Ze had al zolang niet meer gepraat, want niemand keurde haar een blik waardig. Ze had de pest, zei iedereen. Anne stopte haar paard en keek om. 'Ik weet hoe je aan meer kennis kan komen!' zei de oude vrouw. 'Volg me.'
Anne volgde de oude vrouw naar het bos zonder iets te zeggen. De vrouw mompelde rare, onverstaanbare woorden. Opeens stonden ze voor een klein huisje. Anne stapte, nog steeds zonder iets te zeggen, af en volgde de oude vrouw het huis in.
De vrouw draaide zich om en zei: 'Jij bent de enige die mij ooit iets heeft gegeven, jij mag weten wie ik werkelijk ben. Ik ben Samatra, een oude heks. Ik kan je alle wijsheid geven die er maar bestaat, maar alleen als je dit doet: noem jezelf Ursula, dan kan ik je altijd vinden.' Anne vond dat ze toch niets anders kon doen, dus zei ze: 'Als u mij alle wijsheid geeft die er bestaat, noem ik mezelf Ursula.' 'Beloof het!' zei de heks. Anne antwoordde: 'Ik beloof het. Wat nu?' 'Ga, en geef anderen de wijsheid.'
Anne, die nu Ursula heette, steeg op op haar paard en galoppeerde weg zonder de vrouw te bedanken. Ze rende richting de stad en tegen iedereen die ze tegenkwam zei ze: 'Volg mij, als je wilt dat je winkel goed verkoopt, je boeken kunt schrijven, je als monnik kunt werken, je oogsten altijd goed zijn. Volg mij!'
In een grote stoet ging Ursula naar een open plek, waar ze aan iedereen ging vertellen wat ze maar wilden weten. Ze bouwden een groot huis, waar ze met zijn allen in konden gaan wonen. Er kwamen kinderen, die kregen weer kinderen, er zij bouwden huizen, er ontstond een dorp. 'Horn' noemden de mensen het, 'Horn' is middeleeuwse taal voor wijsheid.
Toen Ursula naar vele jaren stierf, waren er zoveel mensen die veel wisten, dat ze de kinderen weer les gingen geven in het grote huis.
Vele honderden jaren later werd Horn een echt dorp met een echte school.

Acht kinderen vinden Ursula echt een te gekke vrouw, en zij zijn een club begonnen: de 8 van Ursula. De groep bestaat uit Vera, Iris, Leon, Mel, Josephine, Rianne, Sam en Emma. Het zijn allemaal heel aardige kinderen!