De kracht van de dood

Ik ben geraakt, teleurgesteld en bang kijk ik naar mijn borst, waar een straaltje bloed uit loopt.
Het wordt licht in mijn hoofd, ik heb het gevoel mijn lichaam te verlaten.
Langzaam maar zeker stijg ik omhoog, dwars door de kooi heen.
Ik kijk naar mijn klauwen, die langzaam doorzichtig worden.
Mijn ogen draaien om en zijn spierwit, toch blijf ik zien.
Dag wereld... denk ik.
Ik voel de tranen over mijn wangen lopen.
Het is allemaal mijn schuld, IK heb Eva en Anika hierheen gebracht.
Zonder mij gaan ze zeker dood.

Ik krijg ineens weer een vreemd gevoel in mijn hoofd.
Ik laat mijn hoofd achterover hangen, ik kan de wereld om mij heen niet meer zien, ik kijk op 1 of andere bijzondere manier door het dak heen.
Ik zie de sterrenhemel.
Of misschien, misschien ging ik ook wel naar de hemel!
Ineens schuift er een enorme wolk voor de sterren.
Deze geeft licht, heel zwak, het krijgt de vorm van een drakenkop, en de ogen zijn spierwit en geven licht.
''Geef niet op, beschermer van de aarde'' de stem komt van de wolk, het klinkt bijna fluisterend, dan sluiten de ogen en de wolk verdwijnt.
Beschermer van de aarde? Had karat dan toch gelijk?
Mijn moed keert terug, misschien kan ik mijn vriendinnen dan toch nog redden!
Ik kan al niet meer door het dak heenkijken.
Ik kijk de kooi in, er ligt geen lijk in!
Ik houd mijn klauw op mijn borst, de wond is er niet meer.
Karat en Snail kruipen in een hoekje, Karat stottert: ''D-d-de beschermer van de aarde...''
''...Is als Shade teruggekeerd'' maakt Snail de zin af.
Een Shade?
Dan ineens weet ik het weer!
Een Shade is een geest die van andermans lichaam of geest bezit kan nemen.
Deze draken hebben ook geen pupil, weet ik.
De wilskracht en de moed gieren door mijn lijf.
En ik brul oorverdovend.
Het leven keert terug in mijn lijf.
Als een schaduw duik ik de vloer in en storm op de koning en zijn onderdaan af.
Ik neem voor het eerst bezit van andermans lichaam, dat van Karat.
Ik ren naar het raam en spring van de enorme hoogte naar beneden, dat doet Karat dus, eigenlijk.
Voor Karat valt verlaat ik zijn lijf en vlieg terug omhoog, daar zit snail, stevig aan de vloer geplakt.
Maar dat maakt niet uit, in een mum van tijd gooi ik ook hem uit het raam.

Daarna vlieg ik door de muur heen.
''Dit moet 'de kamer hiernaast' zijn'' zeg ik tegen mezelf.
Jahoor, in 2 andere kooien zitten Eva en Anika, maar ze doen niks en ik zie ze niet ademen...