Part three

Waar was het feestbeest nou? Het was toch haar feest?! Waarom was ze er dan niet? Het laatste wat ik hoorde was dat ze haar cadeau ging bekijken, dus misschien was ze daar nu nog wel. Ik liep naar buiten en liep het tuinpad af. Plots zag ik haar liggen. "Ivy!" schreeuwde ik bijna en ik versnelde mijn pas. Ik knielde bij haar neer en voelde aan haar pols. Gelukkig leefde nog. Zou ze bewusteloos zijn? Of zou ze slapen? Ik had geen idee wat ik moest doen dus besloot ik mijn mobiel te pakken en gewoon het alarmnummer te bellen.

Niet veel later werd Ivy op een brancard gelegd en naar het ziekenhuis gebracht. Niemand mocht mee, wat was dat nou voor onzin? Lag de ziekenwagen nog vol met half-dode mensen ofzo? Het feest werd al gauw gestaakt en zowat iedereen ging naar huis. Een paar mensen bleven nog, waaronder een paar jongens en Ivy's beste vriendin, Tessa. Ze had tranen in haar ogen. Ik liep naar haar toe en trooste haar. "Rustig maar, ze is niet dood. Ze is waarschijnlijk bewusteloos. Of ze slaapt." Probeerde ik haar te kalmeren. Gek genoeg werkte het. Tessa zuchtte en veegde haar tranen weg. Ik glimlachte naar haar. Tessa stuurde alle gasten weg en ging uiteindelijk ook zelf naar huis. Ik besloot nog even binnen te kijken.

Alles wat precies zoals het was. Het zag er nog uit alsof het feest nog bezig was, ondanks dat er geen mensen waren. Ik volgde mijn weg naar de keuken. Ik kwam hier wel eens binnen, en wist aardig de weg hier. Ik duwde de deur open en zag de 2 koks op de grond liggen. Ik schrok van deze verschijning. Zij ook al?! Ik hoorde een hard gesnurk van 1 van de koks. Ik zuchtte opgelucht. Die waren waarschijnlijk in slaap gevallen door het harde werken. Ik besloot ze achter te laten en verliet het huis. Ik stapte op mijn fiets en reed door naar het ziekenhuis. Iemand moest toch bij haar zijn als ze wakker zou worden?

Ik vroeg om Ivy's kamer nummer en nam de lift naar haar verdieping. Toen ik haar kamer inkwam, waren haar ogen nog steeds gesloten. Zou ze wel wakker worden? Een dokter kwam binnen lopen. Ik keek hem vragend aan. "Niks aan de hand, ze slaapt." zei de dokter rustig. "Ze slaapt?!" vroeg ik verbaast. Hij knikte. "Maar, ze lag ze op grond, in de tuin." De dokter haalde zijn schouders op. "Ik zou het ook niet weten, maar ze mag naar huis, maak haar maar wakker." zei hij en hij verliet de kamer. Ik duwde zachtjes tegen Ivy's schouder aan en probeerde haar wakker te maken. "Eey Ivy, kom, we mogen naar huis." probeerde ik, maar haar ogen gingen niet open. Een jongen uit Ivy's klas kwam binnen lopen. "Kun je meehelpen? Ik wil haar naar mijn auto brengen, dan breng ik haar wel naar huis, je mag mee als je wilt." Tegen die lieve blauwe ogen van hem kon ik gewoon geen nee zeggen. Ik knikte en de jongen tilde Ivy op. Voorzichtig droeg hij haar naar beneden terwijl ik alle deuren voor hem open hield. "What's your name actually?" vroeg ik. Hij liep stevig door en zette Ivy in de auto. "My name is Niall." zei hij en ik knikte. Een beetje awkward stond ik bij zijn auto. "You want a ride to your home?" vroeg hij beleefd, maar ik schudde mijn hoofd. "No, I'll go at my home." zei ik en ik nam afscheid van hem. Wie was hij eigenlijk? En had ik wel het juiste gedaan?