Chapter 4

Ik viel met een doffe klap op de grond, niet heel hoog maar mijn kont deed er toch pijn van. Langzaam trok de waas weg voor mijn ogen, de kamer waar ik me in bevond was donker, enkel verlicht door zonlicht dat door enkele spleten in het hout kwam. Ik keek om me heen en de kamer kwam me bekend voor, toen ik het plotseling herkende als mijn zolderkamer. Fijn, ik was zojuist door de tijd gereisd... Zonder broek aan! O mijn god, wat moet mijn familie in deze tijd denken als ze hier een meisje aantreffen in ondergoed? Ik dacht aan wat oma die middag had gezegd: "Blijf in het huis". Ik begon in me zelf te lachen, nee oma, ik ga zo echt het huis niet uit! Beter gezegd: ik ga mijn kamer niet eens uit. Er stonden enkele dozen, ik ging op zoek naar iets waar een datum op stond: een dagboek, een kalender, een krant of een agenda. Maar helaas niks te vinden hier. In de dozen zaten kleding, lampen, glazen en portretten. Portretten? Snel haalde ik een portret uit de doos. Op het portret stond een gelukkig bruidspaar. Ik draaide het portret om opzoek naar een datum of in iedeingeval een jaartal. Gevonden, schreeuwde ik van binnen. 1762, dat was ongeveer 250 jaar geleden. Keek op nieuw naar het portret, het zag er niet oud uit. Dus het portret moet nog redelijk nieuw zijn. Best handig die kunstgeschiedenislessen. Ik opende het raam zodat er wat meer licht in de kamer viel. Ik keek opnieuw in de doos met kleding, tussen de kleding lag een briefje met een jaartal erop: 1765. Mmm, drie jaar na het huwelijk. Ik keek verder naar de kleding en vond een jurk in mijn maat en besloot hem aan te trekken. Liever in verouderde kleding dan in mijn topje en string. De jurk was bruin van kleur en had verschillende linten eraan om te strikken. Het was niet dat ik nu de kamer durfde te verlaten, maar ik was in ieder geval fatsoenlijk gekleed. Ik draaide een rondje zodat mijn rok in het rond zwaaide. Toen ik tot stilstand kwam, stond ik oog in oog met een jong meisje. Ik denk dat ze een jaar of tien was. Nog voor ik iets kon zeggen, werd alles weer wazig.

Ik stond nog steeds midden in de kamer, starend naar de deur. Het meisje was weg. Ik bleef versuft voor me uit staren, alles was lichter in de kamer en het rook er veel minder muf. "Leuke jurk!" hoorde ik achter me, ik vloog bijna twee meter de lucht in. Ik draaide me om. Daar stond het hele huishouden, inclusief Jeffrey met een brede grijns. "Ik schrok me dood," zei ik. "Anders ik wel, het ene moment zat je op je bed en ineens was je weg," zei Jeffrey. Ik voelde even aan mijn kont en dacht aan de klap waarmee ik neer viel, dit verkaarde zo veel. "Abigail, hoe kom je aan die jurk?" vroeg oma geschokt. "Van zolder," lachte ik. "Je weet dat je geen spullen mee mag nemen," zei ze streng. "Oma, wat moeten jouw overgrootouders denken als ze een meisje op zolder vinden in een topje en een string?" Opnieuw lachte ik, net als de anderen, behalve oma. "Mijn overgrootouders?" vroeg ze verbaasd. "Ja, de uiterste datum die ik kon vinden was 1765." Dat stond op een brief in een doos vol kleding. Nu begon oma ook een glimlach te vertonen. "Hoelang ben ik weggeweest?" vroeg ik plotseling. "Ongeveer een uurtje," zei Jeffrey. "Dus, tijd voor je dansles, hou de jurk maar aan," knipoogde oma. "En ik wil je straks nog even spreken," voegde ze eraan toe.

Samen met Jeffrey en oma liep ik naar de danszaal, die zich in de kelder van het huis bevond. Het was tevens dezelfde zaal waar ik scherm- en taekwondoles had. Oma zette de muziek aan en Jeffrey legde een hand op mijn onderrug en de ander in de lucht, waarna ik mijn hand net onder zijn schouder legde en zijn andere andere vastpakte. We begonnen met een wals. Ik kon het ondertussen uit mijn hoofd, maar het was apart om een keer met iemand te dansen. Vooral omdat Jeffrey moest leiden maar de passen niet zo goed kon. Ik kon het niet laten om naar onze (zijn) voeten te kijken, omdat ik de mijne niet kon zien door de rok van mijn jurk. Na een tijdje begon ook Jeffrey het door te krijgen totdat hij op de zoom van mijn jurk stond waardoor we lachend op de grond kwamen te liggen. Ook oma kon er wel om lachen. "Oké jongens, het is wel goed geweest voor vandaag. Jeffrey, ga maar vast douchen, dan kan ik nog even met Abigail praten," zei oma. "Oké," knikte Jeffrey, en hij liep de zaal uit. "Abigail, ga even zitten," zei ze mierzoet. Ik nam plaats op een van de weinige krukken in de zaal. "Als eerste wil ik je feliciteren met je eerste tijdsprong," lachte ze. "Dank u, oma," glimlachte ik. "Maar even ter zaken: nu je voor de eerste keer gesprongen hebt, zal het vaker gebeuren, en elke keer zal het gevaarlijker worden en kun je verder terug de tijd in. Je zult elke dag drie uur moeten tijdreizen om onverwachte tijdsprongen te voorkomen. Alleen hebben wij die mogelijkheid hier in Nederland niet. Je zult moeten reizen met een chronograaf en de orde heeft die enkel in Londen..." "Maar hoe moet ik dat dan doen?" onderbrak ik mijn oma. "Daarom zal de andere tijdreizer, Blake Chashton, met enkele leden van de orde hierheen komen zodat je op je gemak je spullen kunt gaan pakken en met hen mee kan," maakte oma af. "Met hen mee? Naar Londen? Ik?" stamelde ik. "En school en mijn vrienden en Milan?" vroeg ik opgefokt. "Je hebt tijd om afscheid te nemen," zei oma kil. Ik draaide me om en liep de zaal uit.