Achtendertig

“Goodmorning sunshine!” zong Liam. Hij kwam binnen lopen met een dienblad in zijn handen. Ik opende een oog.
“Liam,” mompelde ik, “wat doe je?”
“Ik heb een ontbijtje voor je gemaakt!” Met een kinderlijke glimlach kwam hij naast me op het bed zitten, met het dienblad op zijn schoot. Ik opende mijn andere oog ook en ging overeind zitten. Ik rekte me even uit en keek toen naar het dienblad. Er stonden een gebakken ei op en een twee bakjes, een met melk en een met cornflakes, en twee glazen sinaasappelsap. Er naast lag een rode roos. Ik glimlachte. Liam was het beste dat me ooit was over komen.
“De ei is voor jou,” vertelde Liam. Ik keek hem aan.
“Dank je wel,” zei ik. “Waarom heb je die melk en cornflakes gescheiden?”
“Lepelloze Liam,” zei hij. Ik grinnikte toen ik terug dacht aan gisteren.
“Is ook zo,” zei ik, “geen lepels voor Liam.”
“Wel kusjes voor Liam?” vroeg hij. Hij trok een pruillip. Ik grijnsde en boog naar voren om een vlinderzacht kusje op zijn lippen te drukken. Liam keek me zielig aan toen ik me al zo snel terug trok.
“Later,” zei ik. “Nu heb ik een ochtendadem.” Ik knipoogde even naar hem. Ik pakte het bordje ei van het dienblad en pakte de mes en vork die er bij lagen.
“Dit is zo lekker!” riep ik uit, vergetend dat ik mijn mond vol had. Ik hield snel een hand voor mijn mond en slikte de hap door. “Sorry. Maar serieus, als jij zo goed kan koken, waarom liet je me gister die pasta dan verpesten?” Ik keek hem verontwaardigd aan.
Liam lachte. “Ik vond het gewoon leuk om te zien hoe jij dacht dat je pasta maakte.”
Ik gromde en stopte nog een stukje brood met ei in mijn mond om geen antwoord te hoeven geven. Ik stond op en zette mijn –inmiddels lege- bordje aan de kant. “Ik ga mijn tanden poetsen.”
Ik liep –nou ja, huppelde half- naar de badkamer en deed wat tandpasta op mijn borstel. Ik trok een gekke bek naar mezelf en lachte erom. Ik was vrolijk vandaag, echt heel vrolijk. Dat was ik niet vaak, maar ik moest toegeven dat ik het fijn vond.
“Wat is er?” riep Liam vanuit mijn slaapkamer.
“Niets hoor!” riep ik terug. De grijns was in mijn stem duidelijk te horen. Liam mompelde iets onverstaanbaars.
Na het poetsen van mijn tanden liep ik opgewekt terug naar de slaapkamer. Ik probeerde mijn vrolijkheid een beetje in toom te houden, maar het lukte gewoon niet.
“Wat ben je vrolijk vandaag,” hoorde ik in mijn oor. Liam stond opeens achter me. Ik grinnikte en draaide me om.
“Vind je het gek?” vroeg ik vrolijk. Liam keek even nadenkend.
“Misschien niet meer als je het even uitlegt.”
Ik grinnikte. “Ik ben vrolijk,” begon ik met uitleggen, “omdat ik me gewoon geweldig voel. Ik bedoel, ik was de hele tijd die donkere en emotieloze Sam die je eerst kende. En toen in een keer, BOEM, kwam Liam daar en was ik Sam, maar dan de echte versie.”
“Ik dacht dat jij die norse Sam de echte vond?” Ik hoorde de verbazing in zijn stem, en ik voelde me gekwetst, ook al had hij gelijk.
“Precies ja, dat dacht ik. Nu weet ik beter. En raad eens? Deze Sam vind ik het leukst!” Ik grijnsde naar hem.
Liam keek even alsof hij niet zo zeker wist. Ik grinnikte en drukte mijn lippen op de zijne. “Vooruit, ik ook,” grijnsde hij na de kus. Lachend rolde ik met mijn ogen.
“Misschien dat ik toch nog twijfel,” zei hij toen ondeugend.
“Wat wil je er aan doen?” grijnsde ik. Liam keek even naar boven en zuchtte.
“Ik moet je ook alles voorkauwen,” zei hij vertederd. Hij legde zijn handen om mijn rug en kuste me innig. Ik grinnikte tegen zijn lippen aan en kuste hem terug.
Ik zou me terugtrekken om me aan te kunnen kleden, maar Liam liet me niet gaan. Ik rolde weer met mijn ogen en verzette me niet. Stiekem vond ik het helemaal niet erg dat hij me tegenhield.
“Liam,” mompelde ik uiteindelijk tegen zijn lippen, aangezien ik niet los kon laten, “we staan hier nu al tien minuten.”
Liam verschoot van kleur en liet me los. “Heb je geteld?” vroeg hij.
“Nee,” schudde ik met mijn hoofd, “maar vanaf waar ik sta kan ik de klok zien.” Ik grijnsde toen hij omkeek en ontdekte dat daar inderdaad een klok aan de muur hing.
“Ik ga me even omkleden,” zei ik. Liam keek me even zielig aan.
“We kunnen ook de hele dag in onze pyama’s rondhangen,” stelde hij voor. Grijnzend bekeek ik hem.
“Welke pyama?”
Hij keek even naar beneden. Hij had natuurlijk geen pyama bij zich gehad, dus sliep hij in zijn boxer.
“Nou ja, het gaat om het idee,” grijnsde Liam ook. Ik liep naar mijn kledingkast en gooide hem dezelfde joggingbroek die Zayn had gedragen toe. Ik had zo’n vermoeden dat die nog vaak gedragen zou worden, door wie dan ook.
Liam trok de joggingbroek aan. “Nu tevreden?”
Ik knikte. “Heel tevreden.” Ik bekeek zijn sixpack, maar vleidde me in zijn armen voordat hij me zag kijken.
“Film?” vroeg hij. We keken wel veel films de laatste tijd, maar zolang het met Liam was maakte het me niets uit.
“Goed,” stemde ik in, “maar ik moet vandaag nog wel mijn laatste huiswerk maken. Ik moet maandag weer naar school.” Ik trok een gezicht.
“School?” vroeg Liam geschokt. Ik knikte. “Ik ben blij dat ik daar vanaf ben.”
Boos prikte ik hem in zijn zij, maar hij reageerde er niet op. Behalve wat gegrinnik, dan. “Ik kan je helpen.” Hij haalde zijn schouders op.
“Echt?” Ik begon te stralen. “Dat zou heel erg ontzettend geweldig zijn!”
“Dat zijn heel veel bijvoegelijke naamwoorden,” zei Liam serieus. Ik rolde met mijn ogen.
“Niet nu al, alsjeblieft.”
Liam drukte een kus op mijn kaak. “Laten we kijken welke leuke films je hier hebt.”