[02] dit WAS onze hut...

Het troosten van mijn jongste babyzusje was makkelijk. daarom had ik vast gezecht dat ik cynthia deed. Isabella is niet te troosten.
'Isabel, isabel, stil nou, het is al goed, hier is kapitein blub.... nog niet blij? wat wil je nou?!' riep pap wanhopig.
'Ik ruik het vanaf hier' zei ik lachend. dat was de 3de luier in een uur. cynthia was zo weer getroost als je even iets neuriede. Opa die had me genoeg oude, leuke liedjes geleerd. allemaal traditionele liedjes. de liedjes waren ontzetend leuk en apart.
Nadat Cynthia in slaap was geneuried keek ik ontspannen naar de tv. of soms naar pap die wanhopig probeerde isabella rustig te krijgen.
'dat is de derde keer' klaagde pap.
'goed geteld' zei ik terwijl ik Cynt op de bank legde en zelf de keuken in liep op een Cola te pakken voor mezelf.
Mijn moeder kwam om half 7 weer terug. werd even boos omdat er helemaal niks was gebeurt. Uiteindelijk ging ze samen met pap Isabella troosten. ze bonden kapitein blub, haar lievelingsknuffel, met een elastiekje om haar pols, zodat ze hem niet kwijt zou raken. daarna gaven ze haar een of ander drankje, geen melk. 'straks gaat ze weer poepen, dat kind is een levende poepmachine' zei mijn moeder wanhopig. de docter had gezecht dat Isabella kern gezond is, dus ze was niet ziek.
Papa belde voor 4 pizza's. Ik at maar een half maar mijn ouders aten samen makkelijk 3 en een half. alleen al konden ze 3 en een half naar binnen werken. Om 7 uur haastte ik me de deur uit. ik had afgesproken met Jason om naar onze hut te gaan in het bos. Papa en mama hadden er niks van door. Isabella vond pizza namelijk lekker ruiken en kreeg honger.
'Chi!' riep Jason die me opwachtte voor de inkeping naar het dichte bos dat er nu het herfst werd een spookachtig karakter kreeg. de oranje blaadjes aan de loofbomen dansde in de wind tussen de groene naalden van de vele sparren die er in overvloed stonden. de bodem van het bos was bedekt met veel mos, nog meer modder en daarover een laag blaadjes. je gleed hier zelfs met voetbalschoenen uit. daarom had ik voor rubber laarzen gekozen.
'Jason, jij bent heel blij dat je geen babyzusjes hebt' zuchtte ik na onze standaard box-begroeting.
Jason rolde even met zijn ogen. 'Ik geloof dan mam wel heel erg zin heeft in een kind dat wel braaf is' zei hij grinnekend.
'ze heeft jou toch?' zei ik grinnekend.
'Tja, ik snap het probleem ook niet helemaal....' Zei hij zo serieus mogelijk.
we begonnen te lopen, het dichte bos in. natte donkeren boomstronken maakte ons pad niet veel makkelijker.
'waarom was onze hut ookalweer zo ver weg in het bos chio?' vroeg Jason die voorop liep. heel handig. hij struikelde veel omdat de obstakels soms niet te zien waren zo, ik wist dankzij hem waar stokken lagen.
'omdat we hem in de zomer bouwde?' probeerde ik
'Oja-áááá kut, weer een tak hier' mompelde hij teriwjl hij zichzelf omhoog duwde uit de bladeren.
Ik grinnikte even. Jason keek even boos naar mij en tackelde me toen zodat ik in de zee van bladeren viel.
Na zo vies te zijn geworden dat onze ouders wel door zouden krijgen dat we iets hadden uitgespookt als we terug waren stonden we lachend op en liepen we veder.
ergens in de buurt moest onze zelfgemaakte hut staan. gemaakt van drijfhout, takken, golfplaten en gestolen planken uit Pap's garage. alles werd bijeengehouden door touw, spijkers of plakband. plakband voor als de rest op was. ik heb altijd plakband bij me.
'hoort het hier niet ergens te zijn?' vroeg ik terwijl ik rondkeek in het steeds minder dikker wordende bos. Ik zag een boom met een rood-wit lint erom gebonden. het was hier.
'Ik geloof het wel. daar is de boom' zei Jason onzeker.
iets veder zagen we een duidelijke plattere plek op de bodem. we keken er even rond en zagen na beter kijken zagen we stukken houd op de grond. stukken afgebroken drijfhout. Stukken afgebroken drijfhout van onze hut.
'Iemand heeft de hut gevonden!' riep Jason boos.
'en gesloopt' voegde ik eraantoe. ik zwaaide met een stuk van het hout dat ik net had opgeraapt.
'wie zou zoiets doen?' vroeg Jason boos. Hij stampte rond over de open plek en keek driftig in het rond.
'laten we gaan' stelde ik voor terwijl ik verafschuwend rond keek. hier stond ooit onze grote hut die we zelf in een week in elkaar hadden gemaakt.
'ma- ma- Nou, oke, Bij jou slapen?' vroeg Jason zuchtend. 'jou ouders zijn chiller'
'doe maar bij jou. Ik heb een Isabella weet je wel' zei ik zuchtend.
'Mam vermoord me'
'Moet ze eerst langs mij komen buddy'
Jason greens eventjes en wees mij de kant waar we heen moesten. 'maar nu ga jij voor'
Ik kreunde even maar liep maar zonder commentaar voorzichtig door. Ik had gelukkig nog enig idee waar ik kon lopen en waar niet en kon de meeste obstakels behendig ontwijken.
'maar twee keer op je neus, goed zeg Chi' zei Jason toen we het bos uit waren.
Ik knikte trots. 'maar ik denk wel dat je ma iets door krijgt' zei ik grinnekend.
We belde aan zodra we het huisje van Jason hadden berijkt.
gelukkig was het niet Jason's ma, maar zijn vader die open deed. Het bezorgde gezicht van Embry veranderde langzaam maar zeker in een woedende expressie. 'wat hebben jullie in godsnaam gedaan?' vroeg hij.
'Huu? wat? hoezo?' vroeg Jason onschuldig.
'je weet wel waar ik het over heb, Jacob Belde me net op om te vragen of Chivato hier was, maar dat was hij niet. Je was ook niet bij Sam en emily En jij was ook weg, Jason' zei De lange man boos.
we keken elkaar even aan en ik begon toen maar. 'we gingen even kijken bij onze hut' zei ik zachtjes.
de vader van Jason keek even boos naar mij, toen naar zijn eigen zoon.
'doe dat spul uit op de mat' zei hij voor hij naar binnen liep en de deur voor ons open liet.
We trokken snel onze gore laarzen uit tesamen met de vuilniszakken die we hadden aangedaan als regenjas.
Ik moest zelf mijn ouders bellen van Embry en Bo en alles zelf uitleggen.
'we hadden metteen naar jou moeten gaan' fluisterde jason in mijn oor terwijl ik het nummer intoetste.
de hoorn ging even een paar keer over en toen nam -gedzijndank- mijn moeder op.
'Met pien' zei ze afwachtend.
'mam, met chivato' zei ik neutraal.
'waar was je?' vroeg ze metteen.
'in het bos' zei ik zo onschuldig mogelijk. 'we gingen kijken bij onze hut, maar hij was gesloopt' zei ik zielig, hopelijk hield het haar van de woede af.
'gingen jullie toen terug?' vroeg ze na een tijdje.
Ik humde van ja.
'zeg volgende keer waar je heen gaat oke?' verzuchtte mijn moeder uiteindelijk.
'zal ik doen, sorry mam, doei' zei ik snel voor ik de hoorn er weer opgooide.
Ik en Jason wisselde even een blik en rende toen metteen met herrie naar de kamer van Jason voordat een van zijn ouders iets konden zeggen.