Chapter 5

Het was zwart voor mijn ogen, zwart van woede. Hoe konden ze me dit nu aan doen, ze namen me al die jaren mijn jeugd af. En nu, nu willen ze zelfs dat kleine stukje sociaal leven wat ik tussen al die extra lessen op heb gebouwd, van me af pakken! Ik had het op lopen gezet, weg van hier, weg van die gevangenis dat mijn huis was. Ik was ondertussen ergens in een park terecht gekomen. Ik ging op een bankje zitten en de tranen rolde over mijn wangen. ik pakte mijn telefoon, zag ik dat ze me al gebeld hadden: 4 van oma, 7 van mama, 3 van Stephanie en 15 van Jeffrey. Ik zuchtte, ik was weg gelopen en hun gaan er van uit dat ik mijn telefoon op pak? Weinig kans. Opnieuw ging mijn telefoon: Milan. Ik twijfelde maar besloot toch op te pakken:

"hey" snikte ik. "Heey schatje" zei hij terug. Er liep een traan over mijn gezicht. "Waar ben je?" vroeg hij abrupt. Ik was verbaast hij hoorde me snikken en hij vroeg niet wat er was. Dat moest betekenen dat hij al wist dat ik weg was gelopen. toen ik dat me dat besefte hing ik de telefoon op.

wat hypocriet zeg, ze hebben Milan nooit gemogen, naja dat weet ik eigenlijk niet want ze wilden hem niet eens ontmoeten. op mijn vrije woensdag of zelden in het weekend. gingen we altijd of naar hem thuis of naar een openbare plek. en nu schakelde ze hem in om te weten waar ik was. Er kroop een rilling over mijn rug, ik besefte nu pas dat ik het ijskoud had. ik moest een plek gaan vinden om te slapen. ieder normaal meisje zou naar haar vried of vriendinnen gaan, alleen kon ik dat niet.
integenstelling tot milan waren mijn vriedinnen wel altijd welkom bij mij thuis. voor school opdrachten of af en toe in het weekend. daarom had mijn familie een lijst met adressen en telefoon nummers van de ouders van mijn vriendinnen. dus die waren al gewaarschuwd. en nu hadden ze zelfs Milan al benaderd. Ik keek in mijn handtas, die ik van de kapstok getrokken had toen ik het huis verliet. Ik lachtte in mezelf in mijn tas vond ik, mijn portemonee, mijn pil, borstel, tandborstel en tandpasta. ik maakte mijn portemonee open. yes dacht ik mijn bankbas zat er in net als mijn verjaardags geld: 700 euro en een bon voor 1 nacht in het meest luxe hotel in de stad. ik pakte mijn telefoon en belde een taxi om me naar het hotel te brengen.

Onderweg naar het hotel voelde ik me opgelucht, ik wist dat hotel maar voor een nacht was en dat ik na morgen weer iets anders moest verzinnen, maar ik voelde me nu zorgenloos. Geen oma die me verteld hoe belangrijk het is dat ik klaar ben om mijn verantwoordelijkheid te nemen, een moeder die ik haast nooit zag om dat ik het meest van de tijd bezig was met extra lessen, geen vriendje waar ik geheimen voor had, geen neef die zich als vriend gedraagt maar alleen maar aan het belang van de orde dacht. Gewoon even helemaal niks.
De taxi stopte, door het raam zag ik het hotel. Ik voelde een lach op mijn gezicht komen. " dat is dan 17,78" zei de taxichauffeur. Ik keek in mijn portemonnee en haalde er een briefje van 20 uit. "Hou de rest maar" glimlachte ik vriendelijk. Ondertussen was er een piccolo verschenen. " kan ik uw spullen aan nemen miss?" vroeg hij beleefd. " niet nodig, dit is alles" lachtte ik terwijl ik mijn handtas omhoog hield. De jonge piccolo keek me vragend aan terwijl ik naar binnen liep