Chapter 6

Ik keek Abigail achterna toen ze de danszaal uit stormde. Schuldgevoel stak diep in mijn hart. Ik heb zojuist mijn kleindochter aan het huilen gemaakt. Ik heb destijds nog gestreden om de orde uit te breiden naar Nederland, maar het had toch geen nut gehad omdat de geschiedenis van de orde zich daar afspeelde. En Leonie verbieden haar hart te volgen en haar grote liefde Micheal achterna te gaan kon ik niet over mijn hart verdragen. Toen het bleek dat Abigail de gene was met het gem moest ik ze wel achterna op haar voor te bereiden op haar taak.ik liep de deur dicht en deed het licht uit. Terwijl ik door de gangen liep keek ik naar de schilderijen aan de muren, het was niks anders dan de tijd dat ik hier als klein meisje rond huppelde. Dit huis was al eeuwen in bezit van onze familie we kwamen er niet vaak enkel in de vakantie's. Waarom in Nederland heb ik nooit begrepen? Vooral omdat ons hele leven zich in Londen bevond. Mijn vader vertelde dat dit zijn plek was om tot rust te komen, ook verbleef hij hier als hij op zakenreis was in Nederland.
Ik opende de massief houten deur naar de woonkamer. Enkel Leonie en Jeffrey zaten nu nog in de kamer. "waar ik Abigail?" vroeg Leonie me verbaast. "Waarschijnlijk douchen en dan naar bed."vertelde ik mijn dochter. " dat is raar, ik was net nog op haar kamer" voegde Jeffrey zich er tussen. Leonie keek me aan " moeder?". Ik slikte en nam een hap adem" ze is huilend de zaal uitgerend,toen ik vertelde over Londen" beschaamd sloeg ik mijn ogen neer. Zowel Leonie als Jeffrey stonden op en verlieten de kamer. Ik volgde hun voorbeeld en ging op zoek naar Abigail.

Na het hele huis te hebben doorzocht kwamen we alle drie weer in de huiskamer. " en?" vroeg ik bezorgd aan mijn dochter en kleinzoon. "niks" antwoorden ze in koor. " ik ook niet. " zei ik ernstig. " kan ze zijn gesprongen?" vroeg Leonie. "nee" antwoorde Jeffrey met een schuddend hoofd. " Ze heeft haar sprong voor vandaag gehad" voegde ik er aan toe. "haar telefoon en handtas zijn weg"zei Jeffrey opeens. "had dat eerder gezegd!" zei Leonie.ze pakte haar adressen boekje erbij en haalde er een lijstje uit." ik heb de adressen en nummers van haar vriendinnen" . Alledrie pakte we een telefoon. Toen de ouders van de meisjes gebeld waren. Besloten we Abigail zelf te bellen maar we kregen geen gehoor, Leonie had zelfs de telefoon van Stephanie gebruikt om te bellen in de hoop dat ze die wel zou opnemen. Plotseling zag ik Jeffrey vertwijfeld in zijn telefoon kijken. " wat is er jongen?" vroeg ik hem mier zoet, hij had een idee maar was bang Abigail daar mee te verraden. " niks" zei hij zacht. " Jeffrey, lieverd, jij als lid van de orde moet weten hoe belangrijk het is voor de orde dat we haar vinden." Probeerde ik. " jef, schat, wie weet is Abby nu in gevaar, als jij een idee hebt waar ze kan zitten zeg het alsjeblieft" probeerde Leonie nu. Jeffrey slikte. " Abby heeft ooit mijn telefoon gebruikt om Milan te bellen." zuchtte hij. Hmmm daar was die Milan weer, sinds hij in beeld was werd Abigail opstandig. " misschien is ze bij hem, of krijgt hij haar te pakken?" opperde Leonie. " geef zijn nummer maar" zei Leonie. " wees wel voorzichtig met wat je zegt " zei ik snel. Leonie knikte. Ze toetste het nummer in. " hij gaat over" fluisterde ze. " ik zet hem op luidspreker" zei ze snel.

"Hallo Milan, met Leonie Scheffers , de moeder van Abby" zei ze. "hallo mevrouw Scheffers, wat kan ik voor u doen?" sprak hij uiters beleefd. "is Abby bij jou?"vroeg ze met dicht geknepen ogen. " nee" zijn stem klonk geschrokken. Ook onze hoop verdween even. " ze is weg gelopen" snikte Leonie. " ik zal haar bellen. Zodra ik iets weet laat ik u iets horen."klonk zijn stem uit de telefoon. " dank je wel, je kunt me bereiken op dit nummer." zei Leonie. " dag mevrouw Scheffers, laat u mij ook weten als u meer weet?" ik knipperde met mijn ogen, die jongen gaf wel degelijk iets om Abigail.
Niet veel later ging de telefoon van mijn dochter af. "Milan" informeerde ze ons en ze nam de telefoon op. Al snel zag ik dat ze haar ogen neer sloeg. " Milan heeft haar gebeld, ze nam op maar wou niet met hem praten dus hij weet ook niks." tranen zweelde op in haar ogen. " we bellen de politie" zei ik ik greep de telefoon en toetse het nummer in