• Eyes 013

Godver, waarom moet mij dit nu weer overkomen? Luid scheldend loop ik richting de auto die ik van tante Beth mocht lenen. Ik vond het al zo raar dat ik ineens naar Camp Nou moest, maar dat ik me moest voorstellen heeft oom Harold helemaal niet gezegd. Ik heb hem verdorie nog gevraagd of het een probleem was dat ik mijn jogginspak aan had, wat moeten al die zelfingenomen voetballers wel niet denken. Zeker die ene met die prachtige bruine ogen, maar die arrogante smoel van hem, echt precies zoals voetballers in mijn ogen zijn, arrogant, zelfingenomen en bovenal verschrikkelijk verwend. Kwaad trek ik de portier van de auto open en ga achter het stuur zitten. Ik trap flink hard het gaspedaal in, en moet mijn best doen om niet een van de dure auto’s te rammen die ook in de parkeergarage staan, waarschijnlijk van de spelers. Compleet in de war scheur ik naar huis, parkeer de auto op de eerste de beste plek die ik zie, en storm kwaad naar binnen. Al dit gezeik, ik had meteen naar mijn gevoel moeten luisteren en die baan niet moeten nemen, er komt alleen maar ellende van. Gelukkig heb ik vanochtend een flinke voorraad chocolade gekocht, ik storm naar de koelkast en pak er 2 repen uit, loop er mee naar mijn balkon en plof daar neer op een van de gloednieuwe tuinstoelen waarna ik binnen 2 minuten al een reep chocolade achter mijn kiezen heb, kutvoetballers. Na de kalmerende werking van de combinatie van chocolade en een kop zelfmeegenomen Yorkshire thee te hebben ondervonden besluit ik om verder te gaan met de inrichting van mijn nieuwe huisje. Mijn bed, en bank hebben inmiddels al een mooi plekje gekregen ik heb alleen nog wat kastjes en troep dat neergezet moet worden, aan de slag maar weer. Ik smijt mijn pet in de hoek van de kamer, stroop mijn mouwen op en begin aan de laatste hand van mijn huisje. Het geeft vast een rustgevend gevoel wanneer dat af is, dat je dan ’s avonds dan thuis komt in iets wat van jou is, mijn eigen plek.
Als mijn maag begint te protesteren bij elke beweging die ik maak, besluit ik dat het nu toch wel echt tijd wordt om te gaan eten. Zuchtend kijk ik naar het peperdure horloge om mijn arm, 14 minuten over 8, om precies te zijn. Precies zijn, ja, je hoort het goed, ik ben wel zo’n nerd die altijd alles precies wil weten. Ik haal een bakje salade uit de koelkast, gris wat van mijn nieuwe bestek uit een la, en laat me neervallen op de bank. Heerlijk zo, beentjes languit op de bank, televisie aan, en een bak salade om m’n schoot, pure ontspanning dit. Beetje jammer alleen, dat die Spaanse vent op tv alleen maar Spaans lult. Ik versta er werkelijk niets van, dat wordt nog wat met die Spaanse voetballers die vast te lui zijn om Engels te praten. Verdomme, weer die voetballers die mijn gedachten verpesten, waar is mijn eigen ik, de ik waarbij ik invloed heb op mijn gedachtes?

Na mijn salade op te hebben gegeten, en de boel afgewassen te hebben besluit ik om de buurt te gaan verkennen. Ik trek snel wat anders aan, want ik waag het risico niet om straks weer voor schut te staan met mijn joggingpak. Ik stop mijn mobiel en telefoon in mijn tas, en loop de deur uit. Genietend van het heerlijk brandende zonnetje, zet ik mijn zonnebril op mijn neus. Ik volg de bordjes richting een parkje, en na een kwartiertje lopen kom ik bij een prachtig parkje uit. Het lijkt wel rechtstreeks uit een verhaal te komen, zo mooi is het hier. De avondzon die overal een rode waas achterlaat, de vogels die zachtjes een lied zingen, het geluid van voetstappen en de zachte stemmen van de mensen die hier lopen. Verwondert ga ik in het gras zitten, het lijkt zo perfect alles hier, iedereen die hier loopt is gelukkig met elkaar. Het voelt zo eenzaam, om iedereen met een partner te zien lopen en dan alleen starend in het gras er naar te kijken. Zuchtend laat ik me achterover vallen, voor even sluit ik mijn ogen. Genietend van alle geluiden om me heen, maar vooral ook de overheersende stilte.
‘Hee Elena, wat doe jij nou hier?’ Van schrik zit ik meteen rechtop. ‘Oh, sorry, heb ik je laten schrikken?’ een glimlach speelt om mijn lippen, als ik Sara recht aankijk. ‘Sara! Ik ehm, woon hier nu, net een paar dagen.’ ‘Wat leuk dat ik je dan tegenkom! Dat had ik nou echt niet verwacht, maar vertel, waarom ineens Barcelona?’ ze haalt haar tas van haar schouders, en legt hem tussen ons in. ‘Toen ik in het vliegtuig zat, had ik een soort sollicitatiegesprek, en nu werk ik hier dus.’ ‘Stoer, wat doe je dan?’ Mijn eenzame gevoel ebt langzaam weg nu ik iemand heb om mee te praten. ‘Ik ben fysiotherapeut’ even zie ik haar ogen groot worden, maar dan herpakt ze zich weer. ‘Sorry als ik je nu een hele stomme vraag stel, maar ben jij dan misschien de nieuwe fysiotherapeut van Barcelona?’ verbaasd knik ik, ‘hoe weet jij dat?’ ‘Tja, mijn man is de keeper van het Spaanse elftal en een paar goede vrienden van hem voetballen daar.’ ‘Ehm, sorry ik ben niet zo’n voetbalfan, maar misschien herken ik de naam?’ zeg ik een beetje beschaamd. Geruststellend geeft Sara me een duwtje tegen mijn schouder. ‘Ik ook niet hoor, Iker is zijn naam’ lacht ze. De naam komt er zo trots en liefdevol uit, dat een golf van warmte me overspoelt van binnen. Het is zo mooi om te zien dat mensen zoveel om elkaar geven. Ik wilde dat ik dat gevoel ook zou kennen. ‘Sorry, maar ik moet echt weer gaan, ik ga straks weer terug naar Madrid want daar woon ik, maar geef me je nummer dan kunnen we snel iets afspreken?’ ik geef haar mijn nummer, en zwaai dan nog even een keer naar haar, voordat ze wegloopt. Ik besef dat het voor mij nu ook wel tijd wordt om te gaan, de zon is al bijna onder, en ik zou graag mijn huis nog terugvinden. Ik sta op, klop een paar verdwaalde grassprietjes van mijn broek af, en loop dan terug naar mijn huis.


Sorry, had geen tijd meer om te controleren, moet nu die-hard grieks gaan leren -.- en ben half ziek dus dat gaat lekker! Ik weet niet of er zaterdag een stukje komt want er is kermis en ik denk niet dat ik tijd heb om te schrijven, misschien zondag maar zeker dinsdag! Sorry