183. || Rainbows ||

"Aaaah daar zul je hem hebben! Niall! Help me!" riep ze hysterisch. De mannen keken om. Zagen mij. Keken elkaar aan met een; 'ik-zie-nergens-een-kabouter,-dat-mens-is-echt-gestoord'-blik. En vervolgens liepen ze verder. Daniëlle werd boos. Waarschijnlijk omdat ik moeite moest doe nmijn lachen in te houden en haar niet hielp. "Oké, als jullie me niet NU loslaten ga ik heel hard gillen." dreigde ze. De mannen negeerden haar en sleurden haar mee. Daniëlle begon hard te gillen en ik moest met mijn handen mijn oren beschermen, wou ik morgen nog kunnen horen. De mannen lieten haar los en beschermden hun oren. Daniëlle stopte met gillen en klopte even haar kleren af voor ze met een lieve glimlach naar mij liep. Ze nam mij aan de arm en stak haar tong uit naar de mannen, die de telefoon die aan de muur hing hadden gepakt en nu begonnen te bellen, met bange gezichten.
"Dus, hoe je?" vroeg ze toen we in de wachtkamer waren. Ik keek haar verbaasd aan. Zou ze niet eerst moeten vragen hoe het met Justin is? Hij was de persoon die beschoten was.
"Waarom vraag je eerst naar mij? Justin is er erger aan toe..." zei ik dan ook en ging weer op de bank zitten. Ze grinnikte en nam naast me plaats. Ik trok mijn knieën op en keek haar afwachtend aan. "Jij bent de persoon die hier in spanning moet wachten, Justin voelt nu waarschijnlijk niks. Omdat ze hem verdoofd hebben." merkte ze slim op. Ja, als je het zo bekijkt...
"Nee, met mij gaat het... Slecht. Denk ik..." zei ik schouderophalend en keek naar mijn Iphone, die op de grond lag te pitten.
"Agh manneke toch..." zei ze op een sussende toon en sloeg haar arm om mijn schouder. "Ik weet zeker dat het goed komt." zei ze.