Chapter 8

Blake stapte in de taxi snel probeerde ik aan de andere kant weer uit te stappen, maar helaas pakte jij op nieuw mijn puls vast zodat ik wel moest blijven zitten. "Crown hotel please" ze hij tegenn de taxichauffeur. Ik keek hem kwaad aan ik moest hem kwijt zien te raken. Ik wist nog niet hoe en waar ik dan heen moest maar ik zal wel wat verzinnen. "Abby, i just want to help you" zei hij maar bleef hem kwaad aankijken. " i know where you go through, i've been there" het maakte niet uit wat hij zei, ik bleef kwaad, hij verpestte mijn geweldige schuilplaat en zal me zo snel mogelijk veraden aan de orde. De taxi stopte voor een luxe hotel, Blake gaf de man wat geld en stapte uit de taxi, waarna hij mij portier opende. "my lady"zei hij charmant. Ik keek hem nog steeds kwaad aan. "where you up to?"snauwde ik. " Abby, i just want to help you" zei hij vriendelijk. terwijl hij incheckte ging er van alles door me heen en dan vooral ove hoe ik van hem af kwam, zou ik nu gwn kei hard weg rennen? wachten tot hij slaapt? hij draaide zich om en liep naar me toe. "room 045" zei hij tewijl hij de sleutel liet zien. Mijn blik ging naar zijn andere hand, maar die was leeg. "where is my room?"vroeg ik geschrokken. "we share one, otherwise You will try to sneak out again" lachtte hij. "this is kidnapping, or abbynapping" ik kon het niet laten om mijn lach in te houden. we liepen naar onze kamer, het was raar om een kamer te delen met een jongen die ik net een paar uur ken. ik was allang blij dat hij een kamer op begaande grond had geboekt voor het geval dat ik opeens zou springen. "ground floor, perfect" lachtte ik en hij gaf me een knip oog."i can't let you jump form five high, and so can't I" lachtte hij. hij opende de deur van de kamer. de kamer was bijna net zo mooi als de kamer van een paar uur geleden, alleen was deze modern ingericht. Blake liet zich op een van de twee eenpersoons bedden liet vallen, wat mij eigenlijk wel opluchtte.ik keek hem vragend aan."Abby i just want to help you"beantwoorde hij mijn blik. "why?"vroeg ik " i know how you feel and so do I! I'm sick of it." zei hij. dit was de eerste keer dat hij me het goevoel gaf dat hij het meende. "He didn't move and left your friends behind... or your girlfriend" zei ik terwijl ik tranen in m'n ogen voelde prikken. "friends? Girlfriend?I wish got them. because of this whole time travel thing, I've never had real friends, and not one girl wants a boyfriend who got no time for them" ik hoorde verdriet in zijn stem. Ik besefte in eens dat ik nog geluk heb gehad. ik had vrienden en een geweldige vriend. Ik ging naast hem zitten en legde mijn hand op zijn rug om hem te troosten, maar hij sloeg mijn hand weg. Ik keek hem verbaast aan. "pleas don't" hij stond op en liep naar het balkon, en ik bleef verbaast op het bed zitten.