Chapter 27

Daviënne Aphrael Price

Theodore en ik sloegen het feestmaal die avond over. Maar weinig leerlingen gingen erheen want de meesten vonden het niet slim om onnodig vaak voor de veel te grote neus van een bloedchagrijnige Snape te verschijnen. In plaats daarvan bracht ik een bezoekje aan de keuken met de belofte dat ik ook eten voor Theodore mee zou nemen. Theodore wist de weg naar de keuken wel maar alleen was ik nou eenmaal minder opvallend. Ik kietelde de peer op het schilderij van de fruitmand en glimlachte vertederd toen die giechelde, hij was dan zo ontzettend schattig. Oké, ik had niet gezegd of gedacht dat ik een peer schattig vond want dat was niet goed voor mijn reputatie. Binnen was het helemaal verlaten en ik vroeg me af waarom hier niemand anders was. De DA zou zijn eten hier toch ook wel vandaan halen? Ze waren niet aan het verhongeren had ik intussen wel door want ik had ze al meerdere keren tijdens het eten lastig gevallen. 'Kan Dobby helpen mevrouw Daviënne?' vroeg een huiself.
Ik knikte. 'Ja, ik heb eten nodig voor mij en mijn vriend Theodore, kan je wat eten inpakken?'
Meteen begonnen de elfen met het inpakken van de spullen terwijl de huiself die blijkbaar Dobby heette knikte en ze ook begon te helpen. Ik pakte de pakketten aan en hoorde het schilderij opengaan. Seamus kwam binnen. 'Hi, jij ook hier?' vroeg hij. 'Ik vraag me af wie het lef heeft gehad om Snape die shampoo te sturen, die zou ik wel een bloemetje willen sturen.'
'Theodore houdt van zonnebloemen, ik zie liever lelie's.'
Zijn mond viel open en hij staarde me aan. 'Je mond staat open en het is onbeleefd om te staren,' zei ik waarna hij zijn mond weer dichtklapte.
'Je bedoelt dat die shampoo van jullie kwam?'
Ik knikte glimlachend. 'Je zult intussen toch wel doorhebben dat ik niet laf ben en ook niet bepaald braaf?'
'Maar Snape was je afdelingshoofd.'
'Wás, en dat zegt bovendien nog niet dat we dan geen grappen met hem kunnen halen.'