Vijfenzestig

“He Sam, met Kendall,” klonk er in mijn voicemail. “Je bent er blijkbaar niet, dus laat ik maar een berichtje achter. Zou je zaterdagmiddag naar het ziekenhuis kunnen komen voor de laatste opnamen? Sms me even als je kunt. Tot zaterdag, denk ik!”
De opnamen waren goed gegaan. Cameron was een aardige jongen met warrig zwart haar. Ik vond het leuk om samen met hem te acteren, en hij bleef me complimenteren met mijn gitaarkunsten. De vorige keer hadden we het ongeluk gefilmd, en blijkbaar had Kendall nu toestemming gekregen van het ziekenhuis om daar de laatste scene te filmen.
Ik opende een nieuw berichtje naar Kendall en typte dat ik zaterdagmiddag kon en hem dan zou zien. Meteen kreeg ik een enthousiast berichtje terug die voornamelijk inhield dat hij er zin in had. Ik grijnsde en schudde mijn hoofd.
Ik keek op mijn klok. Het was nu kwart voor drie. Liam had nu geen concert, dus kon ik hem vast wel even bellen.
“He babe,” zei hij.
“He LiLi,” begroette ik hem. “Hoe gaat het daar?”
“Och, alles gaat zijn gangetje. Vanavond hebben we weer een concert, morgen een interview… Ik begin er eigenlijk een beetje zat van te worden, maar ik weet van mezelf dat als ik eenmaal bezig ben, ik nooit iets anders zou willen doen.” Ik hoorde de grijns in zijn stem en grijnsde mee.
“Je gaat het geweldig doen, dat weet ik zeker,” verzekerde ik hem.
“Dank je wel, Sam. Maar hoe gaat het met jou?”
“Och, alles gaat zijn gangetje,” imiteerde ik hem. Liam lachte.
“Wat houd dat gangetje precies in?” grinnikte hij.
Ik haalde mijn schouders op. “Ik heb vandaag mijn moeder van het vliegveld gehaald en zaterdag maken we de laatste opnamen voor de clip. O, en er gebeurde iets raars op het vliegveld.”
“Wat?” vroeg Liam nieuwsgierig. Ik vertelde hem over het meisje en hoe verbaasd ik was geweest.
Ik stelde me voor hoe hij zijn schouders nu op zou halen. “Dat hoort er bij,” was zijn simpele antwoord.
“Weet ik. Maar toch kwam het onverwacht.”
“Wen er maar vast aan,” zei hij vrolijk.
“Ben jij er al aan gewend?” kaatste ik terug.
“Oke, niet echt,” gaf hij toe. “Vertel eens wat meer over die clip.”
Ik grijnsde om het veranderen van onderwerp en begon hem te vertellen over de scenes. Liam luisterde aandachtig en stelde af en toe ook vragen, waaruit ik opmaakte dat hij echt luisterde. Dat gaf me een goed gevoel. Mijn vriendje was werkelijk de beste op aarde.
“Ik moet gaan,” zei Liam na een half uur. Ik zuchtte verdrietig. “Sorry babe.” Ik hoorde aan zijn stem dat hij het net zo jammer vond als ik, iets wat me weer een beetje vrolijker maakte.
“Het is goed. Veel plezier bij je concert. Ik zou je wel succes willen wensen, maar… Dat heb je niet nodig.” Ik grijnsde en hoorde Liam grinnikte.
“Dank je. Je bent het beste vriendinnetje van de hele wereld, weet je dat?”
“Nu wel,” glimlachte ik.
“Ik bel je snel weer, oke?”
“Oke. Ik hou van je.”
“Ik meer van jou.”
“Ik van jou het meest,” maakte ik ons dingetje af. Sinds we samen Rapunzel hadden gekeken zeiden we dit altijd, en het begon echt iets van ons te worden. Als we dit niet deden bij het afscheid, voelde het gewoon niet goed. We sloten het gesprek af en ik staard verliefd naar mijn plafond. Ik hield van mijn leven.