Vijfenzeventig

Ik wist niet goed wat te doen zonder Sam. Voordat ik op tour ging, was zij degene geweest die me vrolijk maakte en me bij elkaar hield. Ze was er altijd voor me en ik hield met heel mijn hart van haar. Maar sinds ze me bedroog, lag ik dagen achtereen op bed en weigerde te eten. Ik kwam alleen mijn bed uit als we weer naar de studio moesten om te werken aan ons nieuwe album, wat veel te vaak was naar mijn smaak.
Ik kwelde mezelf door me af te vragen wat ik verkeerd had gedaan, dat ze een andere jongen zoende. Was het dat ik op tour was? Was ze eenzaam? Of hield ze gewoon niet van me? Sinds die dag had ze niets meer van haar laten horen. Niet aan mij en niet aan de jongens. Niet eens een smsje. Dat kwetste me. Als ze echt spijt had, zoals ze had beweerd, zou je toch zeggen dat je wel op zijn minst een berichtje stuurde. Maar zij niet.
Ik besloot een douche te nemen om te kijken of die alle zorgen een beetje weg kon spoelen, hoewel ik van tevoren wist dat dat niet het geval zou zijn. En, zoals voorspeld, bleven de zorgen. Ik werd gelukkig wel een beetje gekalmeerd door de warme waterstralen, en daar was ik ook blij mee. Met een zucht liet ik me weer in mijn bed glijden, niet de moeite nemend om mezelf af te drogen. Ik wist dat mijn dekens daar plakkerig van zouden worden en het voor geen meter zou slapen, maar dat kon me niets schelen. Op dat moment tenminste niet, later waarschijnlijk wel.
“Liam.” Harry stak zijn hoofd om de deur. “Er is iets speciaals voor je.”
De laatste paar dagen was Harry elke dag een paar uur weg, zonder ook maar een woord uitleg. Ik vroeg me af waar hij uithing, maar ik had geen zin om het te vragen en Harry vertelde het niet uit zichzelf.
Hij liep mijn kamer verder in en overhandigde me een roze envelop.
“Waarom zit die niet gewoon bij de fanmail?” vroeg ik.
“Er zit geen postzegel op en hij is speciaal, denk ik.” Hij haalde zijn schouders op. Ergens had ik het gevoel dat hij meer wist, maar hij zei niets.
Ik opende de envelop en haalde er een wit vel uit. Ik sloeg het open en begon te lezen. Het was een gedicht. Of nee, een stuk van een lied.

Ik ben slechts de stukken van wie ik was
Te veel bittere tranen regenen op me neer

Ik ben slechts de schaduw van wie ik was
Ik had je zonneschijn moeten brengen
Maar het enige wat ik ooit deed
Was je laten vallen

En dat spijt me.

Er stond geen afzender bij, maar wel een roze briefje. Go outside, stond erop. Ik keek Harry aan en vroeg of hij er meer van af wist. Hij keek een beetje te schijnheilig naar mijn smaak.
“Nee,” zei hij. Ik trok ongelovig mijn wenkbrauwen op. “Ga je nou maar aankleden, en doe wat je hart –of, in dit geval, de roze briefjes- je ingeven,” grijnsde Harry. Hij verliet mijn kamer. Verdoofd kleedde ik me aan en ging naar buiten, zoals op het briefje had gestaan.
Het was donker buiten en al koud, dus trok ik mijn jas aan voordat ik op weg ging. Pal voor mijn de voordeur hing nog een roze briefje. Er wees een pijl naar links, dus ging ik naar links.
Het volgende briefje wees naar de parkeerplaats. Op mijn auto vond ik een geplastificieerde kaart, waar met een dikke roze stift de weg op aangegeven stond.
Nieuwsgierig volgde ik de route, om na een tijdje verbaasd te zien dat ik naar het bos ging. Ik stapte uit de auto op dezelfde plek als ik de vorige keer geparkeerd had, en vond nog een roze briefje op een boom, met een nieuwe pijl erop.