066

Liam James Payne

Tegen half vijf verlaten de jongens mijn kamer en ben ik weer alleen. Ik besluit om Sarah terug te bellen en kan niet wachten om haar stem weer te horen. Ik pak de hoorn van de haak en toets Sarah’s nummer in. De telefoon gaat een paar keer over en het is duidelijk te horen dat iemand haastig opneemt. Sarah praat vrolijk in de telefoon en ik moet zachtjes lachen. Het doet me goed om haar stem weer te horen. Sarah en ik kennen elkaar al vanaf dat we klein waren en daarna zijn we onafscheidelijk geweest. Nog nooit zijn we twee keer van elkaar gescheiden geweest, dus dit is wel even wennen. Ik vertel haar alles wat er gebeurd is, nadat ik uit Wolverhampton ben vertrokken. We kletsen een hele tijd, tot er een dokter en zuster mijn kamer binnenkomen. Ik kap Sarah af en leg de telefoon weer op de haak. Vragend kijk ik naar de gezichten. ‘Je moet je kleren even uitdoen.’ Beantwoord de zuster mijn onuitgesproken vraag. Ik knik vraag en begin met uitkleden. ‘Moet alles uit?’ De zuster schud haar hoofd. ‘Nee je mag je boxer aanhouden.’ Na een instemmend geluidje ga ik verder en ze helpt me met mijn shirt. Doordat mijn ribben zijn gebroken kan ik mijn shirt niet uittrekken, want dan verga ik van de pijn. Nadat al mijn kleren op een slordig hoopje liggen, neemt de zuster me mee naar de onderzoekstafel waar de dokter al staat te wachten. ‘Je mag even blijven staan, dan kijk ik even naar je ribben.’ Zijn handen glijden onderzoekend over mijn zijden en ik voel zijn vingers zachtjes drukken. Op een bepaald moment drukt de dokter precies op een pijnlijke plek en ik krimp in elkaar. Meteen stopt hij en haalt zijn handen van mijn zijden. De dokter schrijft iets op zijn klembord en gaat verder met onderzoeken. ‘Je mag gaan zitten met je benen over de rand.’ Ik doe wat hij vraagt en ga zitten. De dokter pakt een lampje uit zijn zak en doet hem aan. ‘Ik wil dat je het lampje volgt met je ogen en daarbij je hoofd stil houdt.’ Hij schijnt in mijn ogen en volg het lampje. Dan drukt hij met zijn vingers op mijn hoofd. Hij gaat mijn hele hoofd af en op een bepaalde plek doet het pijn. Ik weet dat ik een scheurtje in mijn schedel had, dus dat is vast de plek van het scheurtje. De dokter mompelt wat en schrijft wat op. Dan moet ik gaan liggen en begint hij zachtjes op mijn buik te drukken. Iets wat veel meer pijn doet dat de rest. Weer schrijft hij iets op zijn klembord en zegt dat ik overeind mag komen. Ik moet nog even blijven zitten en de dokter gaat naast me zitten. ‘Zover ik nu weet, is alles genezende. Je zult nog wel een poosje pijn blijven houden en dan bedoel ik vooral je buik en ribben. De rest voel je over een paar dagen al niet meer. Ik wil dat je nog voldoende rust houdt. Net zolang tot je buik en ribben geen pijn meer doen. Heb je dat begrepen?’ Vragende ogen kijken me aan. Ik knik zachtjes. ‘Ja, maar over twee weken is X Factor, zou ik daar wel aan mee kunnen doen?’ Mijn stem klinkt een beetje smekend. De dokter haalt zijn schouders op. ‘Dat weet ik niet, dat ligt helemaal aan jou. Dat moet je zelf aanvoelen. Ik zou wel oppassen met vliegen. Ik neem aan dat je naar een ander land moet en dan met het vliegtuig gaat. Daar zou ik wel mee oppassen.’ De dokter geeft me nog een schouderklopje en vertrekt. Langzaam sta ik op eb ga terug naar de zuster. Op dat moment gaat de deur open en komen mijn ouders binnen. Ik schenk ze een klein glimlachje en begin met aankleden. Mijn moeder loopt naar me toe en begint me te helpen. ‘Helpt U hem verder, mevrouw? Dan kan ik even de laatste dingen afronden en mag Liam mee naar huis.’ De zuster kijkt mijn moeder vriendelijk aan. Deze knikt en trekt mijn shirt over mijn hoofd. Mijn moeder trekt mijn sokken en broek weer aan en knuffelt me zachtjes. ‘Ik ben blij dat je eindelijk naar huis mag.’ Ze plant haar lippen om mijn wang en kijkt me gelukzalig aan. ‘Ik ook, mam. We gaan wel eerst bij de jongens langs, toch? De rest van mijn spullen staat daar ook nog.’ Dan mengt mijn vader zich in ons gesprek. ‘Daar gaan we zeker even langs, aangezien ze niet weten dat je nu al naar huis mag. Nu moet je even tekenen en dan kunnen we gaan.’ Mijn vader knikt richting de deur en daar staat de zuster met een klembord. Ik loop naar haar toe en teken. Dan bedank ik haar nog even en pak mijn spullen. Op weg naar de buitenlucht.