Hoofdstuk 17: Tanden
Ambrosius’ tanden die zich in haar zachte, bijna menselijke vlees boorden.
Hij omarmde de Vrouwe zoals hij ook al zijn andere slachtoffers de omhelzing van de Dood had gegeven.
Genietend van haar warme bloed, tilde Ambrosius haar op.
In zijn slaapvertrek stond een groot, zwart hemelbed
Hij legde de Vrouwe voorzichtig neer.
Geen doodskist.
Voor geen van beiden.
Met één beweging van zijn hand, ontvlamden de kaarsen in de kamer.
Zacht kreunend lag de Vrouwe onder hem, verlamd door zijn aanraking.
Op het moment dat ze in Ambrosius’ zilveren ogen keek, hoorde ze haar lang verborgen gehouden naam.
“Amarantha, je huid zo wit als sneeuw.”
Hij omarmde de Vrouwe zoals hij ook al zijn andere slachtoffers de omhelzing van de Dood had gegeven.
Genietend van haar warme bloed, tilde Ambrosius haar op.
In zijn slaapvertrek stond een groot, zwart hemelbed
Hij legde de Vrouwe voorzichtig neer.
Geen doodskist.
Voor geen van beiden.
Met één beweging van zijn hand, ontvlamden de kaarsen in de kamer.
Zacht kreunend lag de Vrouwe onder hem, verlamd door zijn aanraking.
Op het moment dat ze in Ambrosius’ zilveren ogen keek, hoorde ze haar lang verborgen gehouden naam.
“Amarantha, je huid zo wit als sneeuw.”
Reageer (4)
indd ben het eens met iederene onder mij
1 decennium geleden-sigh-
1 decennium geledengewoon om bij weg te kwijlen,, ik kan echt van je verhalen genieten! <3
x
M|M
...-w- *zucht*
1 decennium geledenErg mooi... Erg, erg mooi.
Prachtig
1 decennium geleden