Chapter O.13

Versteend blijf ik in de verlaten gang staan. Had ze me nou net een kus op mijn wang gegeven, of was dat een verbeelding, omdat ik dat zo graag wou? Ik weet het niet meer. Ik snap niks meer van mijn gevoelens, ik lijk wel een puberale jongen die voor het eerst verliefd is. En ik ben al ruim over de dertig. Ik schud mijn hoofd en loop richting mijn vertrekken waar nog een hele stapel werkstukken op me wacht om nagekeken te worden.

Met een glas wijn ga ik achter mijn bureau zitten en pak het eerste proefwerk. Ik snuif afkeurend. Wat een onzin. Ik zet een onvoldoende neer, en ga verder met de volgende. Alles is helemaal perfect uitgelegd en kijk naar de naam die er boven staat. Natuurlijk het is van Hermoine Granger. Hoofdschuddend zet ik een uitmuntent neer, dat heb ik haar nog nooit gegeven hoe goed het ook was. Ik verheug me er bijna op om haar verbijsterde gezicht te zien als ze het cijfer ziet.

Na een uur is de berg al een heel stuk geslonken en ik merk dat ik mijn aandacht er niet meer bij kan houden. Mijn gedachten gaan de hele tijd naar Kristen. Ik wil hey niet en gefrustreerd verzet ik me er tegen. Maar misschien word het tijd dat ik er aan toe ga geven?