001

“Too much light in this window.” Langzaam word ik wakker. “Don’t wake me up.” Snel pak ik mijn mobiel om de wekker uit te zetten, want ik word toch echt wel wakker van Chris Brown die Don’t Wake me Up zingt, hoe heb ik ook bedacht om dat als wekker te gebruiken, ik moet dat echt eens veranderen. Nadat ik een beetje wakkerder ben geworden, ga ik onder de douche. Als ik er eindelijk onder vandaan kom schrik ik me rot, ik heb iets te lang gedroomd, ik ben bijna te laat voor school. En ik moet nog een uur fietsen. Waarom moet ik dan ook twintig kilometer van school af wonen? denk ik chagrijnig. Na snel wat eten naar binnen gepropt te hebben, spring ik op mijn fiets. Met muziek in kom op school aan. Als ik de doppen uit mijn oren haal, hoor ik net de bel gaan. Ik ben echt net op tijd. Mijn jas prop ik in mijn kluisje en de juiste boeken graai ik eruit. Ik heb geluk: de rest van mijn klas is nog beneden, ik kan dus met de rest mee het lokaal in, anders had ik een te laat briefje moeten halen. Want ja, dat moet altijd als je bij de chagrijn van de school te laat komt, dat is namelijk Pot, van natuurkunde. Wist je dat het gerucht gaat dat die Pot twee voornamen heeft en de eerste met de W begint, en de tweede met een C? Dat wil je toch niet? Dan heet je dus W.C. Pot, wat had hij erge ouders, ik zou mijn toekomstige kinderen dat nooit aandoen. “Lynn!! Opletten!”, schreeuwt de leraar, ja hoor, ik ben weer eens in dromenland. Ik zal eens proberen op te letten, anders kan ik ook nog strafwerk maken, of nog erger, nablijven. Ik heb nog nooit moeten nablijven, maar het lijkt me echt het domste wat er is, je doet niks, behalve wachten totdat het eindelijk tijd is dat je eindelijk naar huis mag. Deze eerste dag van de week duurt sowieso lang, van acht tot vijf op school zitten, het zou verboden moeten worden. Gelukkig heb ik de laatste twee uur gym, lekker een beetje sporten en geen gekraak aan mijn hoofd, omdat mijn hersenen weer te veel moeten nadenken. Alleen bij gym vind ik het nooit leuk als er teams moeten gekozen worden, ik ben altijd een van de laatsten. Terwijl ik wel redelijk sportief ben. Maar ja, dat krijg je ervan, als je nooit echt contact zoekt met andere mensen. Maar ik hoef ook geen contact met hen, ik heb daar mijn redenen voor en die hoeven zij niet te weten. Na de gymles fiets ik weer een uur terug naar huis. Waar ik, zoals te verwachten, niemand aantref. Mijn ouders zijn echte workaholics, ze komen echt veels te laat thuis, ik snap zelf niet waarom ik ze nog ouders noem. En het irritante nog van mijn ouders is, dat ze denken dat ik een klein kind ben van twaalf jaar oud. He hallo, ik ben achttien, zit in het laatste jaar van mijn middelbare school en wil wel eens wat meer verantwoordelijkheid. Ik word namelijk gek van het gezeur van ze, ze doen alsof ze gezag over me hebben. En weet je wat nog het ergst is? Mijn vader heeft dat zelfs een keer gezegd, dat kan toch niet! Maar ja, als ik er een keer wat van zeg, gaat mijn moeder huilen en mijn vader wordt kwaad. En dan doe ik alles fout, naja, in hun ogen dan. Gelukkig heb ik mijn broer nog, hij is twintig en hij is echt vet aardig. Toen we klein waren hadden we vaak ruzie en sloegen we elkaar wel, maar dat is nu echt niet meer zo. We denken ook bijna hetzelfde over onze ouders, zoals ik al vertelde, ze zijn ongelofelijk strontvervelend.