44.

Zayn Malik POV

Ik had enkele dagen nagedacht over Liam zijn woorden. Of eigenlijk mijn woorden. Hij had niet veel gezegd. Hij wilde wel met mij praten, maar ik had alles zelf al gezegd.

Ik wil gewoon haar niet kwijt als vriendin.

Dat was waar, ik wilde haar zeker niet verliezen. Ze was iemand waar ik honderd procent mezelf kon zijn. Dat had ik ook bij de jongens, maar dat had ik nog nooit gehad bij een meisje. De jongens waren als broers voor me, en zij op de een of andere manier een soort van zus. Er waren nooit van die ongemakkelijke stiltes. We konden overal om lachen, maar als het om iets serieus ging, konden we ook bij elkaar terecht voor een goed gesprek. Ze was gewoon een uit duizenden.

Als een vriendin, niet mijn vriendin.

Hierover twijfelde ik heel hard. Ik heb haar vanaf het begin leuk gevonden, ze betekende heel veel voor mij. De kriebels in mijn buik, ze bleef rondspoken in mijn gedachten, ik was altijd vrolijk... Allemaal tekens dat ik haar leuk vond. Het probleem is dus dat het nooit weg was geweest. Hoe hard ze me ook pijn had gedaan, de kriebels bleven in mijn buik als ik aan haar dacht. Hoeveel tranen ik ook om haar had gelaten, de leuke gedachtes waren gebleven. Hoe ze me aankeek, haar ogen die altijd schitterden, haar lach met haar parelwitte tanden... Alles was gewoon perfect aan haar.

Ik denk ook niet dat ik het aankan om nog een relatie met haar te krijgen, daar vertrouw ik haar niet meer genoeg voor.

Jammer genoeg was dit laatste ook waar. Als ze me terug wou, en we zouden weer een relatie krijgen, zou ik constant met twijfels rondlopen. Wat als ze weer iemand anders tegenkomt? Of wat als ze weer contact krijgt met haar ex en mij daarom weer gebruikt? De ergste dingen gingen om in mijn hoofd. Ik had besloten om het gewoon te laten zoals het was. We zouden wel zien wat er van zo komen...