Chapter O.24

Met onze handen in elkaar verstrengeld lopen we over het donkere terrein van hogwarts. We zijn stil, maar het is geen ongemakkelijke stilte. Ik was verbaasd dat zijn lippen zo zacht hadden aangevoeld... Ze smaakten naar Alchohol en een vleugje mint. We gaan zitten op een bankje bij het meer, en ik ril van de kou. Ik kluk mijn tasje open, en zoek mijn blazer tussen alle spulletjes die er in zitten, en trek hem aan. Het helpt niet veel maar het is beter dan niets. "Koud?" fluisrerd Severus. " Zou je denken?" mompel ik en hij lacht zachtjes. Hij ritst zijn jas open, en ik kruip onder zijn arm waar het aangenaam warm is. "Je lijkt wel een ijsblokje." Gromd hij en trekt me nog wat strakker tegen zich aan. "Denkje dat het verkeerd was, die kus?" Het slechts een fluistering over mijn lippen, maar hij lijkt het te horen. "Nee..." en hij strijkt door mijn haren. " Ik moet even wat doen." zegt hij na een tijdje en soepel zet hij me op mijn voeten neer.

Severus is in de donkere gangen van Howarts verdwenen, en uk sta nonchalant tegen de trappen aangeleund. " Zo jij en Snape he?" ik draai me om en ikzie Hermoine met een vrolijke grijns staan. "Hoe weet je dat" zeg ik verbaasd. "Het is van jullie gezichten af te lezen" "o" is mijn briljante reactie en ze lacht. "Ik ben wel blij die man heect al zo lang eenzaam geleefd hij verdient het." Na die woorden draait ze zich om en loopt weg en laat mij breed glimlachend achter.